ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΚΙΡΑΚΗΣ, ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΡΑΤΖΑΣ..., ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΡΙΩΝ ΗΧΩΝ

Posted by Ίδρυμα Ποίησης | Posted in | Posted on 12:09 μ.μ.

0

ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Το έγκλημα της μοναξιάς

Κάθε που πέφτει επικίνδυνα το βράδυ,
ξυπνάει η φωνή σου μέσα μου και με ρημάζει
κι όταν η νύχτα όλες τις γλυκιές εικόνες διώχνει,
προβάλλει εντός μου η βρώμικη ομορφιά σου
και σβήνει απ’ τα μάτια μου τη λάμψη του Θεού.

Και τότε δίνομαι στο έγκλημα της μοναξιάς,
που χρόνια τώρα μέσα μου το ετοιμάζω,
και πια δεν έχει ουράνιο φεγγοβόλημα,
δεν έχει πια παιδικές χορωδίες,
μονάχα μια προσπάθεια για σπασμούς,
νυχτερινά χαρτονομίσματα τσαλακωμένα.

__________


ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΚΙΡΑΚΗΣ

Παιδικό ταξίδι


Όλα έγιναν τη συμφωνημένη ώρα,
τη συμφωνημένη νύχτα, μέσα σ’ εκείνο
το λεπτό αστραπή που συμφωνήθηκε
ακόμα πως το δέρμα του άγουρου μήλου
θα ήταν πλέον βαθύ βιολετί και οι
δάφνες θα ερωτεύονταν τις εφηβικές
βελόνες του έλατου.

Αχ, τι αστόχαστα βαθιά που ήταν
απόψε τα μεσάνυχτα. Χτύπησαν την
πόρτα κουρασμένα πάνω σ’ ένα θλιμμένο
ποδήλατο, χωρίς ακτίνες μελλοντικών επάλξεων.

Το πρωί, το δάσος αρνήθηκε να
ξυπνήσει τα δελφίνια της πρωινής
προσευχής, το βυζαντινό κάστρο
δεν ολοκλήρωσε τη δωδέκατη στέψη
και τις μακραίωνες μνήμες του
και μια παράξενη αύρα σήμανε τις
καμπάνες κι έσβησε τη ζεστή
τελετή με φλογίτσες ψιθυριστές
«εν τόπω παιδικώ». Και εγεννήθη
δακρύουσα Ανατολή. **

__________


ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΡΑΤΖΑΣ

Οι επισκέψεις μου

Συχνά επισκέπτομαι ονόματα
κι απομονωμένους ουρανούς,
τον εχθρό μου εαυτό
και τον εμφύλιο πόνο των νερών.
Ακόμα μπερδεύω τα πάθη τα σεπτά των κοριτσιών
με τους ανέμους των αρωμάτων τους.
Βάζω χρώματα μου βγαίνουν πρόσωπα,
αλλάζω τα μάτια μου ακούω τραγούδια,
χώρια το γέλιο μου το αγέννητο επί αιώνες.

__________

** Ο μικρός Μανόλης πέθανε από καλπάζουσα μηνιγγίτιδα την επόμενη μέρα των γενεθλίων του, κλείνοντας τα έντεκα χρόνια του, στο ξημέρωμα των δώδεκα, στην περιοχή που βρίσκεται το βυζαντινό κάστρο-ιερό με το εκκλησάκι απέναντί του, πριν την Επισκοπή στο νησάκι Κάλαμος του Ιονίου.
Μια παράδοση- πολύ πριν απ’ τον θάνατο του Μανόλη- λέει πως κάποτε στην παραλία της περιοχής που λέγεται «Δάφνες» ένα μικρό αγόρι έκανε καλά ένα τραυματισμένο δελφίνι που από τότε το περίμενε κάθε πρωί για να το μεταφέρει πάνω στη ράχη του απέναντι, στο δημοτικό σχολείο του Μύτικα.
Το παιδί αρρώστησε βαριά και πέθανε. Αλλά το δελφίνι κάθε πρωί, για ένα μήνα, περίμενε στην παραλία μέχρι που, θλιμμένο, βγήκε στην ακτή και αυτοκτόνησε.

__________

Τα ποιήματα της Ανθολογίας απαγγέλλονται στην ενότητα «Μ’ ένα ραδιόφωνο, μουσική ή και ποίηση».