ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ, ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΜΠΡΗΣΤΟΥ, ΜΗΝΙΝ ΑΕΙΔΕ / ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΡΑΒΙΤΗΣ, ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΜΑΖΟΧΙΣΜΟΙ, ΕΚΔΟΧΗ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ / ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΥΛΙΟΣ, ΣΤΡΙΓΚΛΙΣΜΑ, ΑΣΧΗΜΟΙ ΚΑΙΡΟΙ, ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΡΙΩΝ ΗΧΩΝ

Posted by Ίδρυμα Ποίησης | Posted in | Posted on 9:19 μ.μ.

0

Έκτωρ Κακναβάτος

 Ομολογία εμπρηστού

 Νυχτόβια πουλιά είναι τα μάτια σου
Για μιαν αχτίνα λέηζερ έχανα τον νεοσύλλεκτο πευκώνα
την ανίκητη φανέλλα μου στο γήπεδο
το υπόλοιπο της πυρκαγιάς μου άλμα χιονόδρομου...
Έτσι κι αλλιώς δε θα μ' άντεχες για πολύ ως
ζορμπαλίκι

 Αν το που σ' αγγίζω είναι υπογλυκαιμία
αν είναι αναπηρία που σε περιμένω
είναι που μου παρακαλιέται η βάβω θάλασσα
θέλει πια την πολυθρόνα της ν' αποκοιμιέται
την βασανίζουνε ρευματισμοί
Είναι και που τα παράτησα ως αντεπιστέλλον μέλος
και που με θέλεις ήλιο στη μπουγάδα σου
ή να παραιτηθώ από την ευθύτητά μου 
για ένα ψωροεπίδομα φρενοβλάβειας...

 Πρόσεχε μην αφήσεις άνεργο τον καπνοσυλλέκτη
όχι ταφή
όχι πυρά
μόνο ως καπνός θα παράδινα το πνεύμα.

 *

 Μήνιν άειδε

L' enfer c' est le autres
                        J. P. SARTRE 
Ψυχή μου αγρίεψες∙
_ τι πολύφημος αυτό το ψ
Δεν είναι που πιάστηκες να ζητιανεύεις
μα που ανύποπτη δίχως εμβόλιο
ανάμεσά τους διάβηκες
των μολυσμένων
Φτύσε τους∙
τώρα πια όλοι τους είναι "οι άλλοι".

___


Βασίλης Καραβίτης

 Παράλληλοι μαζοχισμοί

 Τι ασύλληπτος συνδυασμός:
Το πιο μοντέρνο μαλακτικό αφρόλουτρο
σε μπανιέρα εποχής!
Φρικιάζει με τις ώρες ηδονικά
το ευαίσθητο, τουριστικό δέρμα μου
απ' την ευλογημένη σύμπτωση τεχνολογίας 
και παράδοσης.
Αργότερα μ' όλους τους πόρους μου ανοιχτούς
κι' ιδανικά διάτρητους σε κάθε είδους εξάρσεις
περπατώ αργά δίπλα στο θολό ποτάμι
την ώρα ακριβώς
που βγαίνουν στην τακτική βόλτα τους
σκιές από ονομαστούς, πεθαμένους ποιητές.
Όμως ο μόνιμος κλοσσάρ της περιοχής
σίγουρα δεν εμπνέεται από ποιητές
κι ούτε φαντάζεται κάτι
από αφρόλουτρα και μπανιέρες.
Κι όταν θυμάται αόριστα κάποιο σαπούνι
είναι πολύ αργά να το επιθυμήσει.
Ανέκφραστος και διπλωμένος στα δύο
από το πρωινό αγιάζει το Σηκουάνα
δείχνει ωστόσο να υπερασπίζεται
ένα δικό του βαθμό καθαρότητας και ευτυχίας.

 Ηδονικής και ανυπόφορης όπως η δική μου.

*

 Εκδοχή για τη ζωή 
ή η διάρκεια που μας περιέχει

 Κρυφά παράθυρα της ζωής τα αισθήματα
κλείνουν αθόρυβα ένα ένα.
Πίσω τους κλειδώνεται έρημος ο κόσμος
εικόνα ανέκαθεν μιας μαρτυρίας διακριτικής
κι αυτού που αντιστέκεται να γίνει
(άγνωστο γιατί)
κτήμα κοινό ή αμοιβαίο κεφάλαιο.
Όμως μες στα δωμάτια που ξέρουμε
τα σώματα κινούνται ακόμα γραφικά
τα χέρια ονειρεύονται αφές
οι φωνές ψάχνουν γι' αντίλαλο.
Αυτή η διάρκεια,
σκοτεινή όπως όλοι οι νόμοι,
βάζει πολλούς σ' απορίες.
Σιγά σιγά κλονίζεται η πίστη τους
στο θάνατο
κι αρχίζουν, σα να μην έγινε τίποτα,
να ξαναζούν.
Έτσι συντηρήθηκε πάντα
και κρατάει ως τις μέρες μας
η επιδημία των ζωντανών.

 ____
Λευτέρης Πούλιος

Στρίγκλισμα

Μέσα κι έξω απ’ τις μεγαλουπόλεις με πείνα με τόλμη
με αγιότητα σούρανε τα μακρουλά τους ποδάρια
τα σβησμένα απ’ το όπιο μάτια τους τ’ αλουμινένια
πιάτα τους τα κουρέλια τους στο χωματόδρομο
Τα παιδιά της γενιάς μου γίνανε αφίσες των τοίχων
ξερατό και λουλούδια ενός  πολιτισμού άθλιου
Ο δρόμος έχει την αγωνία του τους θλιβερούς μαντρότοιχους
με τ’ αγκωνάρια της παραφοράς
Και στη βάση κάτ’ απ’ το δέντρο ο ελεύθερος
απλώνοντας ρίζες και κλωνάρια
Ο δραπέτης της ζούγκλας των πόλεων
σχεδόν ριπίδι σχεδόν ακάθαρτη συμμετρία
ώριμος για τη στιγμή της κρίσης
Η αγάπη τον κυριεύει, επουλώνει τη λέπρα της εσωτερικής γης
Άνθρωπε της εποχής μου παράδειγμα
δόξα σ’ αυτόν που το σκάει
ποδοπατώντας σάπιες αξίες βαραθρώνοντας τέλματα
με τα παπούτσια στο κούτελο της καλοπέρασης
έστω και με τη στολή του νικημένου
Μακαρίζω αυτούς που το στήθος τους ουρλιάζει
στη μυστηριακή ερημιά του κόσμου
σαν άστρο.
Αυτούς που ανοίγουν στο μέλλον δρόμο
κομμένα αγνά προϊόντα της φύσης
στην ανώνυμη ιστορία
Το μπρίκι
Είναι το αιώνιο τσίγκινο μπρίκι
αυτό που μου έδωσε ό,τι καλύτερο είχε
αυτής της ζωής και μάλλον ολότελα ξαφνικά
χωρίς ούτε αρχή μήτε τέλος.
Να ψήνει καφέ και να ντιντινίζει στο ράφι
Είναι το δηλητηριώδες τσίγκινο μπρίκι
οτιδήποτε άλλο εκτός από ξυριστική μηχανή
Δείχνει με το δάχτυλο το τέλος του χειμώνα
σε θερμότητα κανονική σαν εκείνη του ήλιου.
Μουντζουρωμένο και μαλακό αλλά όχι για πέταμα.

*

Άσχημοι καιροί

Άσχημοι καιροί καιροί
ηλεκτροκίνητων μαστιγίων
χτυπάω τις πόρτες για να μιλήσω.

 Δεν ξέρει τίποτα το ανύποπτο παγόνι
που παίρνει πικρή ανάσα σε τούτη
τη δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα.

 Άσχημοι καιροί καιροί
 του χαμένου θάρρους
 κι η ποίηση στη μέση
 του γονατισμένου λαού.