ΧΑΡΙΤΕΣ Ή ΙΕΡΩΝ, ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΟΥΣΕΣ, ΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΝΥΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ
Posted by Ίδρυμα Ποίησης | Posted in ΝΥΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ | Posted on 1:25 μ.μ.
0
Αιεί τούτο Διός κούραις μέλει, αιέν αοιδοίς,
υμνείν αθανάτους, υμνείν αγαθών κλέα ανδρών.
Μούσαι μεν θεαί εντί, θεούς θεαί αείδοντι
άμμες δε βροτοί, οι δε βροτούς βροτού αείδοντι.
Τις γαρ των, οπόσοι γλαυκάν ναίουσιν υπ' αώ,
ημετέρας χάριτας πετάσας υποδέξεται οίκωι
ασπασίως, ουδ' αύθις αδωρήτους αποπεμψεί;
...................................................................
Οι Μούσες, κόρες του Διός, υμνούν τους αθανάτους, κι οι
ποιητές τ' ανδραγαθήματα υμνούνε των ηρώων. Είναι θεές
οι Μούσες και τραγουδούνε τους θεούς, κι εμείς θνητοί, όπως
είμαστε, υμνούμε τους θνητούς. Τι ποιος απ' τους θνητούς,
που ζούνε κάτω απ' το χρυσό το φως το γαλανό, την πόρτα
του σπιτιού του, στις χάρες, όπου στέλνουμε, καλόγνωμα
θ' ανοίξει και δε θενά τις διώξει να φύγουν μ' άδεια χέρια;
Κι αυτές κατσουφιασμένες στο σπίτι να γυρνούν με τα γυμνά
τα πόδια και να παραπονιώνται γιατί τις στείλαμε άδικα
να κάνουν τόσο δρόμο. Και κλειούνται στο σπιτάκι τους, που
μοιάζει σαν κουτί, τα χέρια τους στηρίζοντας πάνω στα
γόνατά τους με κεφαλή γυρμένη, θλιμμένες, όπου τίποτα δεν
έχουν επιτύχει. Ποιος είναι κείνος σήμερα όπου αγαπά
την ποίηση; Εγώ δεν τον γνωρίζω, γιατί οι ανθρώποι
τώρα δεν αγαπούν τον έπαινο για τα μεγάλα πράγματα,
καθώς ήτανε πρώτα, μα όλοι τους στο κέρδος βλέπουν.
Καθένας με τα χέρια του στον κόρφο του κρυμμένα κοιτάζει
ολόγυρά του πούθε θαρθούν τα χρήματα, για να μη δώσει ούτε
σκουριά σαν θάρθουν σε κανέναν, κι ευθύς σου λέει: "Η γάμπα
είναι μακρύτερα απ' το γόνυ, για λόγου του καθένας, κι ας
φροντίσουν οι θεοί για τους τραγουδιστάδες. Κι έπειτα,
ποιον ν' ακούσωμε; Ο Όμηρος μας φτάνει, είν' ο καλύτερός
τους και δε μας παίρνει τίποτα". Τρελοί, ποιο είναι το κέρδος
σας απ' το πολύ χρυσάφι πούχετε κλειδωμένο; Δεν το
μεταχειρίζονται μ' αυτό τον τρόπο οι φρόνιμοι, κρατούνε
ένα μέρος για λόγου τους κι απ' τ' άλλο δίνουν επίσης
μέρος και σε κανένα ποιητή και κάνουν και πολλά καλά
για το συγγενολόγι τους, κοιτάζουν και τους άλλους,
και κάνουν πάντα στους θεούς θυσίες και δεν είναι
αφιλόξενοι, είναι ανοιχτό το σπίτι τους, τραπέζι έχουν στρωμένο
στους ξένους, και τους ξεπροβοδώνουν.. Κι απ' τους άλλους
περισσότερο τιμούν τους ποιητάδες, αν θένε σαν πεθάνουν
και παν στον κρύον Άδη ν' ακούσουνε παινέματα και να μην
κλαίνε αδόξαστοι, καθώς εκείνον τον φτωχό πόχει στις
απαλάμες του απ' το τσαπί καρούλες και κάθεται και
κλαίει την πατρική του φτώχεια.
Στου Αντιόχου τα παλάτια και στα παλάτια του Αλεύα βασιλιά
πολλοί δούλοι μοιράζονταν στα τέλη του μηνός μιαν
άφθονη τροφή. Πολλά κοπάδια αγελαδιών με τα στριφτά τα
κέρατα και τα μικρά μοσχάρια τους, τα δειλινά γυρίζανε
με μουγκρητά στων Σκοπαδών τις στάνες, κι εκεί μες
στους φιλόξενους των Κρεωνδών τους κάμπους χιλιάδες
πρόβατα εκλεχτά φυλούσαν οι βοσκοί.
............................................................................
(ακολουθεί ο έπαινος του Ιέρωνα Β' των Συρακουσών)
