Ίδρυμα Ποίησης / Poetry Foundation Το ποίημα είναι ένας μικρός άγγελος από δέντρο κι από στάρι.., Γιώργος Τσακιράκης Κρης / The poem is a little angel from tree and from wheat.., George Tsakirakis Κris

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΣΙΝ* (απόσπασμα)

Η κόρη ενός αρχηγού πήγε μια μέρα κάτω στην παραλία να περάσει την ώρα της σκάβοντας την άμμο και φτιάχνοντας διάφορα σχήματα με αυτήν.
Αφού εσκάλισε και έπαιξε κάμποση ώρα, βρήκε ένα κοχύλι.
Το κοίταξε για λίγο κι ύστερα ετοιμάστηκε να το πετάξει πέρα. Αυτή τη στιγμή όμως της φάνηκε σα να άκουσε να βγαίνει από μέσα του ένα ήχος που έμοιαζε με κλάμα μικρού παιδιού.
Κοίταξε τότε με περιέργεια το κοχύλι και είδε πως δεν ήταν άδειο όπως νόμιζε, αλλά μέσα υπήρχε ένα μικροσκοπικό μωρό.
Πήρε το μωρό σπίτι της και το περιποιήθηκε τόσο πολύ και με τόση αγάπη και στοργή, που γρήγορα μεγάλωσε και άρχισε να περπατάει.
Μια μέρα η κοπέλα καθόταν δίπλα στο παιδί που έπαιζε και τότε είδε πως το αγοράκι έκανε με τα χέρια του κάτι κινήσεις που έμοιαζαν σαν να σχεδίαζε στον αέρα ένα τόξο.
Για να ευχαριστήσει το παιδί η κοπέλα, έβγαλε ένα χάλκινο βραχιόλι που φορούσε, έφτιαξε με αυτό ένα μικρό τόξο και το έδωσε στο παιδί μαζί με δυο μικρά βέλη.
…………………………………………………………………………………
Μια μέρα ο Σιν βγήκε έξω.
Σε λίγο η μητέρα του τον είδε από το σπίτι τους να ανυψώνεται από τη γη και τόσο πολύ, ώσπου πέταξε από πάνω της και απλώθηκε σαν φωτεινό σύννεφο πάνω από τον ωκεανό. Ύστερα κατέβηκε και φόρεσε το δέρμα και τα φτερά της κίσσας.
Και πάλι ανυψώθηκε πάνω από τα νερά της θάλασσας και έλαμψε με μαγευτική μεγαλοπρέπεια. Ξαναπέταξε προς τ’απάνω, φορώντας τώρα το δέρμα με τα φτερά του δρυοκολάπτη και τα κύματα φανήκανε σαν λαμπερές χρυσοκόκκινες φλόγες.
Τότε μίλησε στη μητέρα του και είπε:
« Μητέρα δεν θα σε ξαναδώ. Φεύγω μακριά σου. Όταν ο ουρανός θα φαίνεται σαν το πρόσωπό μου…δε θα φυσήξει ο άνεμος…».
Η μητέρα του τον αποχαιρέτησε λυπημένη. Συγχρόνως όμως ήταν και υπερήφανη, γιατί τώρα ήταν βέβαιη πως είχε αναθρέψει μια θεότητα.
Η λύπη της όμως έγινε πραγματική απελπισία γιατί μετά το γιο της κι ο άντρας της της ανάγγειλε πως ήταν καιρός να φύγει κι αυτός.
Φεύγοντας όμως…δεν την εγκαταλείψανε στην τύχη της. Φρόντισαν και της έδωσαν ένα μέρος από τις υπερφυσικές τους δυνάμεις.
Από τότε, όταν κάθεται στην άκρη της λίμνης, κι αφήνει το φόρεμά της χαλαρό, οι άνεμοι φυσάνε πάνω στους ανέμους και επειδή αγαπάει πάντοτε το γιο της πάρα πολύ, από εκεί, όταν ο πρωινός κρύος άνεμος σέρνεται από τη θάλασσα στη στεριά τού στέλνει χαιρετισμούς άσπρα φτερά, που είναι νιφάδες χιόνι.
Αλλά δεν είναι μόνο από αγάπη που του στέλνει τα άσπρα φτερά. Είναι και για να του θυμίζει πως ο κόσμος ολόκληρος πάντοτε λαχταρά να βλέπει, έστω και για λίγο, το όμορφο χρυσαφένιο πρόσωπό του.

*Ο εντυπωσιακός αυτός μύθος για τον Σιν (Sin), τον θεό Ήλιο, προέρχεται από τους Χάιντα (Haida) της Βρετανικής Κολομβίας και των Νήσων Κουήν Σάρλοτ, που λατρεύουν τον Ήλιο σαν τη μεγαλύτερη θεότητα.

Επιλογή, μετάφραση, σημειώσεις, Μαρία Μιχαήλ-Δέδε