Ίδρυμα Ποίησης / Poetry Foundation Το ποίημα είναι ένας μικρός άγγελος από δέντρο κι από στάρι.., Γιώργος Τσακιράκης Κρης / The poem is a little angel from tree and from wheat.., George Tsakirakis Κris

Γιώργος Φιλιππίδης (1977-1997)

«Ο Γιώργος Φιλιππίδης δεν υπάρχει πια….Η ποιότητα των στίχων του υπερβαίνει τη συνήθη ποιότητα των στίχων που γράφουν οι εικοσάχρονοι… Ήταν ένας νέος με συγγραφικό ταλέντο, με αξιοθαύμαστες διανοητικές ικανότητες και έμφυτη αίσθηση της γλώσσας- στοιχεία που εκδηλώθηκαν από πολύ νωρίς, όπως δείχνουν τα κείμενα που έγραφε σε παιδική ακόμα ηλικία…Οι παρεμβάσεις του στις παραδόσεις μου- στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών- ξεχώριζαν από εκείνες των άλλων φοιτητών και για τη «λοξή» ευστοχία των διατυπώσεών του: λοξή με την έννοια της αποκλίνουσας τοποθέτησης, η οποία, ενώ ήταν εντελώς προσωπική, γινόταν σχεδόν πειστική με τα ισχυρά- στο θεωρητικό επίπεδο- επιχειρήματά της. Θα έλεγα πως ο Γιώργος Φιλιππίδης έτρεφε προς τη ζωή τα αισθήματα που τρέφει ένας αναρχικός για το πολιτικό καθεστώς της χώρας του. Γι’ αυτό και η σύγκρουση μαζί της, που ήταν αναπόφευκτη, έγινε με τρόπο ανάλογο μιας τρομοκρατικής πράξης…Τα ποιήματά του τα διαποτίζει ένα φως με τη μορφή μιας υπόγειας έντασης, η οποία, σε όσους δεν γνωρίζουν τη βιογραφία του ανθρώπου που τα έγραψε (αλλά βέβαια και σε όσους τη γνωρίζουν), γίνεται αισθητή ως μια οντολογικής φύσεως αναζήτηση, που τελείται στο πεδίο ενός συναισθήματος που συγχωνεύει την επιθυμία εξόδου από τη ζωή με το φόβο αυτής της επιθυμίας». Νάσος Βαγενάς

Οι τοίχοι του δωματίου μου δεν λιώνουν ποτέ όταν είναι κάποιος άλλος στο δωμάτιο. Έτσι περιμένω τα βράδια…

*

ΓΑΛΑΖΙΑ ΜΗΧΑΝΗ

Ι

Έφευγε απάνω σε τροχιές

ριζωμένες σ’ έναν έρημο τόπο,

σαν μια λάμψη

στο μάτι του ορίζοντα,

Απάνω στον καιρό

που μπορούσε να λυγίζει, να λυγίζει, να λυγίζει

δίχως ποτέ να ραγίζεται.

Και τα μίλια το κατάπιναν λαίμαργα.

Σ’ ένα βαγόνι του καπνίσαμε,

γελάσαμε,

Παράξενο γέλιο,

παράξενο,

που κάτω από τα ρούχα μας,

κάτω από το πετσί μας

άλλες είχαμε τροχιές χαραγμένες.

Και καημούς μυστικούς

και αρίφνητους προορισμούς

και έναν

μπλεγμένο στο σκοτάδι.

*

ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ, απόσπασμα

Πρόστυχο μακιγιάζ,

όμως δάκρυα κοριτσίστικα!

Κάποτε αδέσποτη

αλήτισσα.

Τώρα σκυφτή,

γυμνή,

δαρμένη,

μελανιασμένη,

η ατμόσφαιρα κλαίει.

Σαν μαλακιά στιγμή του χειμώνα

ξεχασμένη,

αφημένη να λιώνει

στα μικροκύματα της συνήθειας.

Σαν έμβρυο συντηρημένο

σε γκριζωπό και μπαγιάτικο χιόνι,

στην κρατική

που μεγαλώνει

κονσέρβα,

που ερωτεύεται,

που εκμεταλλεύεται,

που το εκμεταλλεύονται

σαν ατσαλάκωτη απάθεια γραφειοκράτη.

Εξαϋλωμένη,

στα τρίσβαθα κουρελιασμένη.

Σαν παιδάκι

η ατμόσφαιρα κλαίει.

Με το τρυφερό της δαχτυλάκι

μου δείχνει

τον αφηρημένο πίνακα

των πρωινών σύννεφων,

το πρώτο μετεωρολογικό αεροσκάφος

που του ξεφεύγει μια φάλτσα πινελιά.

"Ο Φιλιππίδης σε μια ηλικία σχεδόν απαγορευτική έφτασε εκεί που άλλοι πασχίζουν χρόνια να φτάσουν. Η ποίησή του- το αισθάνεσαι αμέσως αυτό- δεν είναι απλά ελκυστική, δεν είναι απλά σύγχρονη, η ποίησή του είναι επείγουσα. Γιατί ο Φιλιππίδης ενσαρκώνει την τεράστια υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου, με μια γλώσσα πυρετική, ακροβατική", "χίλιες φορές πιο ακροβατική από το χαμόγελο του Da Vinci".

Γιάννης Στίγκας