ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΛΑΣ, ΤΟ ΜΕΤΑΧΘΕΣ / ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΚΙΡΑΚΗΣ, Η "ΠΑΡΟΔΟΣ" ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ / ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ, ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ, ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΡΙΩΝ ΗΧΩΝ
Posted by Ίδρυμα Ποίησης | Posted in ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΡΙΩΝ ΗΧΩΝ | Posted on 12:52 μ.μ.
0
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΛΑΣ
ΤΟ ΜΕΤΑΧΘΕΣ
Νοερά. Ταίριαζα νέα τριαδική διάταξη
των καθισμάτων του Cafe de la Place Blanche
περιμένοντας να 'ρθει η Eliza Breton.
Είχα επιτακτική ανάγκη να κάνω αναγωγή
στη δεκαετία του Τριάντα - σοσιαλισμός και υπερρεαλισμός.
Αργότερα βρεθήκαμε με την Eliza στην εσπερίδα
των Adami. Η χήρα του Andre Breton
είχε μπλεχτεί σε γόρδιο δεσμό αυτοκινήτων
στη Rive Gauche. Ρόδες ή καρέκλες; διλήμματα της εποχής μας.
Ανδρείκελα του Masson και του Dominguez
ελάμπρυναν τα εγκαίνια της έκθεσης "Paris-Paris"
το μεταχθές με το προαύριο δύσκολα συνδέεται.
Place Blanche, σε φόντο άσπρο η αναγγελία
αυτών που χάσαμε. Φως άκληρον εικονολατρών
πόσο μάκρυνε το παρελθόν μου όταν έμαθα
πως ο Georges Henein αποτραβήχτηκε από τα παιχνίδια των ιδεών μας
"Φωνή που έρχεται από μακριά", μου απάντησε
στο τηλέφωνο. Όψη που έσβησε πριν τον προφθάσω.
Πόσο Ιόνιος αυτός ο Κόπτης κι εγώ Γραικός.
Μιλούσαμε για τους προγόνους μας Ιουλιανό και Τρισμέγιστο.
Αδειάσαν οι καρέκλες κι είναι ακόμα νωρίς
να επιβαρυνθούν με νέο φορτίο.
Ίσως ξαναπεράσω κάτω από άλλου αστερισμού το μήνυμα.
(Μανχάταν 1982)
__________
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΚΙΡΑΚΗΣ
Η "ΠΑΡΟΔΟΣ" ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ
Τούτη η πόλη με αποκαλύπτει.
Πόσο μεμψίμοιρος είμαι θεέ μου
με την ομορφιά της. Έχει τυλίξει
τα πόδια της σ' ένα γοητευτικό
άρμα και με κοιτάζει επιτιμητικά,
γιατί αδυνατώ να έχω τόση σαγήνη.
Τώρα αντιλαμβάνομαι ότι τα
πηδήματά μου δεν της αρκούν.
Έχω όμως συνηθίσει να είμαι αργός.
Λίγο ακόμα και θα βγάλω ρίζες
που θ' αναγκαστεί να τις ποτίζει
η υγρασία του πρωινού.
Θα κοιτάζω απ' το γρασίδι
σαν περισκόπιο για ν' αποφύγω
τις πατημασιές που δεν μου
ταιριάζουν και τις νύχτες,
όταν οι άλλοι θα κοιμούνται, θα
μαζεύω απ' τις ελιές νέες ίριδες.
__________
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ
ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ
Σοβαρός άνθρωπος να γράφει ποιήματα
για τη γιαγιά του;
Όμως, κι ας έχει φύγει τώρα είκοσι χρόνια
εμένα με βοηθάει να θυμηθώ
πως άλλοτε θυμόμουν μυρωδιές
κινήσεις φράσεις της και τα φορέματά της
κι ότι έβαζα σημάδια στο μυαλό
για καθετί δικό της.
Έτσι έλεγχα τη μνήμη κάθε τόσο
νομίζοντας πως αν θυμόμουν
αγαπούσα.
Τώρα θυμάμαι μόνο πως θυμόμουνα.
Αγωνιζόμουνα να συνεχίσω να την αγαπώ.
Κι άρα τα πρώτα χρόνια
έστω λιγότερο
την αγαπούσα.
Όπως την αγαπούσατε κι εσείς.
Όπως την αγαπούσατε κι εσείς.
πριν γίνει λίγο λίγο
μόνη αγάπη μας
η πίκρα
όταν σκεπτόμαστε
πως πάει
δεν αγαπάμε πια.
