ΕΝΑΣ ΑΪΤΟΣ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ, Η ΚΛΕΦΤΟΠΟΥΛΑ, ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Posted by Ίδρυμα Ποίησης | Posted in | Posted on 4:27 μ.μ.

0



Ένας αϊτός περήφανος

 Ένας αϊτός περήφανος, ένας αϊτός λεβέντης,
από την περηφάνια του κι από τη λεβεντιά του
δεν πάει τα κατώμερα να καλοχειμωνιάσει,
μον' μεν' απάνου στα βουνά, ψηλά στα κορφοβούνια!
Κ' έρριξε χιόνια στα βουνά και κρούσταλλα στους κάμπους,
εμάργωσαν τα νύχια σου και πέσαν τα φτερά του
κι αγνάντιο βγήκε κ' έκατσε σ' έν' αψηλό λιθάρι  
και με τον ήλιο μάλωνε και με τον ήλιο λέει:
- Γήλιε μ' για δε βαρείς κ' εδώ, ς' τούτη την αποσκιούρα,
να λυώσουνε τα κρούσταλλα, να λυώσουνε τα χιόνια,
να γένει μι' Άνοιξη καλή, να γένει καλοκαίρι,
να ζεσταθούν τα νύχια μου, να γειάνουν τα φτερά μου,
ναρθούν και τ' άλλα τα πουλιά, και τ' άλλα μου τ' αδέρφια!...

*

 Η κλεφτοπούλα

 Τέσσαρους χρόνους περπατεί μ' αρματωλούς και κλέφτες -
κανένας δεν τη γνώρισεν από τη συντροφιά της.
Και μιαν αυγή, και μια Λαμπρή, μια 'πίσημον ημέρα,
βγήκαν να παίξουν το σπαθί, να ρίξουν στο λιθάρι.
Κι από το σείσμα το πολύ, κι από τη λεβεντιά της,
εκόπη τ' ασημόκουμπο κ' εφάνη το βυζί της!
Κανένας δεν τη λόγιασεν από τα παληκάρια,
μό' 'να μικρό κλεφτόπουλο σκυφτό χαμογελά της...
- Τι έχεις, ρε βλάμη, και γελάς, τι έχεις και χαμοβλέπεις;
- Είδα τον ήλιο πόλαμψε κ' έφεξε το φεγγάρι!...