Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ...ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΠΟΧΡΩΣΗ..., ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ (ΠΑΡΑ)ΔΕΙΓΜΑΤΑ
Posted by Ίδρυμα Ποίησης | Posted in ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ (ΠΑΡΑ)ΔΕΙΓΜΑΤΑ | Posted on 9:56 π.μ.
0
Ο ποιητής του δρόμου
Μηδενική απόχρωση
Δεν ξέρω αν η βιαιότητα
της σιωπής συμβαδίζει
με το τίποτα.
Ξέρω μόνο πως το τίποτα
είναι μια μηδενική απόχρωση
χαμένη σε ασχημάτιστους δρόμους
που δεν ακολουθούν τα ταξίδια
του καλοκαιριού.
Ξέρω ακόμα πως έξω απ’ τις αίθουσες, ο Κόσμος συνεχίζει να λαμνοκοπάει στη θλιβερή μοναξιά του. Κι η μοναξιά του είναι μεγαλύτερη απ’ τη δική μου. Πως ΕΚΕΙ ΕΞΩ υπάρχουν «υφασμάτινοι» ή και «χάρτινοι» άνθρωποι, σαν κι αυτόν που κάποτε μου είχε πει «είναι ποινικό αδίκημα να ευαισθητοποιείς συνειδήσεις». Αλλά δεν τον χρειαζόμουν και τον πέταξα στην πυρά. Κι όπως και τότε, θα συνεχίσω να φυτεύω αγιοκλήματα στην άσφαλτο, εκεί όπου «τα πάντα ρει», για ν’ αφήσω ένα ανθρώπινο μήνυμα στον Κόσμο που βιάζεται ανομολόγητα, κοιτάζοντας στα μάτια τις όψεις «απουσίας κρίσης και θάρρους». Ίσως θα νιώσω λίγο παράξενα μέσα στις λάσπες και στα πετρέλαια. Μα ένας ένθεος και (ή) ένας αντίθεος δαίμονας κυκλοφορεί μέσα μου και μου φωνάζει. « Είμαι οργισμένος μαζί σου. ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΕΓΚΑΛΕΙΣ; Έχεις το δικαίωμα να το κάνεις αφού πρώτα θυσιαστείς. Και δεν το έχεις ακόμα κάνει. Μόνο τότε μπορούμε εσύ κι εγώ να γίνουμε σύμμαχοι».
Δεν είμαι εδώ μόνο για τα λόγια. Δεν ήμουν ποτέ. Και δεν θέλω να γράφω μόνο ποιήματα αλλά ποίηση. Δεν είναι το ίδιο. Δεν ωφελεί να είμαι ένας «αδιάβροχος» ποιητής. Ένας «ημίχρηστος» διανοούμενος. Οφείλω να σταθώ στο σταυροδρόμι όπου φυσούν όλες οι ανησυχίες και τα ονείρατα. Ρόδο ανέμων. Και δεν θέλω να ντρέπομαι το είδωλό μου πάνω στον ραγισμένο καθρέφτη, που ίσως ράγισε γιατί κι εγώ δεν τον πρόσεχα.
Μια φλόγα είναι η ψυχή μου που ο Κόσμος τη χρειάζεται, ώσπου να κατακάτσουν τα χωμάτινα μόρια που κουβαλώ στο κορμί μου, μέχρι ν’ αποτεθούν πάνω στους νέους σπόρους που κλωθογυρίζουν να ξεπεταχτούν.
Ο θάνατός μου θα ταξιδέψει μόνος. Θα τον αφήσω αβοήθητο, ακολουθώντας έναν δρόμο για αιώνες αταξίδευτο. Γεμάτον αγκάθια, που δεν μου τρύπησαν ακόμα το κορμί και πρέπει να το κάνουν. Πρέπει κι εγώ να κουβαλήσω το σταυρό. Οδυνηρά και επώνυμα. Στην ανωνυμία δεν υπάρχει υπευθυνότητα, υπάρχει δειλία που δεν μου ανήκει. Ανώνυμος δικαιούται να μείνει μόνο αυτός που σε έχει ανάγκη και σε περιμένει.
Σ’ αυτή την πορεία αποκηρύσσω κάθε βία και κάθε καπήλευση.
Στο δημοσίευμα: «Τι νόημα έχει σήμερα να μιλάμε για ποίηση του δρόμου; Όπου ακόμα και ο πιο οργισμένος ποιητής θέλει χορηγό, μπορούμε να μιλάμε για ποιητές επαναστάτες και κοινωνικούς αγωνιστές;»,
προσθέτω την προσωπική μου απάντηση:
Δεν θα χρεώσω το συμπιεσμένο μου κενό στην Κοινωνία.
Και δεν γεννήθηκα απ’ τη στάχτη των δειλών θεών.
Γι’ αυτό, χωρίς κανέναν χορηγό, θ' αφήσω να γεννηθεί μέσα μου ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ και του Κόσμου.
και θα σας δίνω λόγο.
(Μη περιμένετε να δείτε εκεί έξω έναν σκυθρωπό άνθρωπο...)
Δεν είμαι εδώ μόνο για τα λόγια. Δεν ήμουν ποτέ. Και δεν θέλω να γράφω μόνο ποιήματα αλλά ποίηση. Δεν είναι το ίδιο. Δεν ωφελεί να είμαι ένας «αδιάβροχος» ποιητής. Ένας «ημίχρηστος» διανοούμενος. Οφείλω να σταθώ στο σταυροδρόμι όπου φυσούν όλες οι ανησυχίες και τα ονείρατα. Ρόδο ανέμων. Και δεν θέλω να ντρέπομαι το είδωλό μου πάνω στον ραγισμένο καθρέφτη, που ίσως ράγισε γιατί κι εγώ δεν τον πρόσεχα.
Μια φλόγα είναι η ψυχή μου που ο Κόσμος τη χρειάζεται, ώσπου να κατακάτσουν τα χωμάτινα μόρια που κουβαλώ στο κορμί μου, μέχρι ν’ αποτεθούν πάνω στους νέους σπόρους που κλωθογυρίζουν να ξεπεταχτούν.
Ο θάνατός μου θα ταξιδέψει μόνος. Θα τον αφήσω αβοήθητο, ακολουθώντας έναν δρόμο για αιώνες αταξίδευτο. Γεμάτον αγκάθια, που δεν μου τρύπησαν ακόμα το κορμί και πρέπει να το κάνουν. Πρέπει κι εγώ να κουβαλήσω το σταυρό. Οδυνηρά και επώνυμα. Στην ανωνυμία δεν υπάρχει υπευθυνότητα, υπάρχει δειλία που δεν μου ανήκει. Ανώνυμος δικαιούται να μείνει μόνο αυτός που σε έχει ανάγκη και σε περιμένει.
Σ’ αυτή την πορεία αποκηρύσσω κάθε βία και κάθε καπήλευση.
Στο δημοσίευμα: «Τι νόημα έχει σήμερα να μιλάμε για ποίηση του δρόμου; Όπου ακόμα και ο πιο οργισμένος ποιητής θέλει χορηγό, μπορούμε να μιλάμε για ποιητές επαναστάτες και κοινωνικούς αγωνιστές;»,
προσθέτω την προσωπική μου απάντηση:
Δεν θα χρεώσω το συμπιεσμένο μου κενό στην Κοινωνία.
Και δεν γεννήθηκα απ’ τη στάχτη των δειλών θεών.
Γι’ αυτό, χωρίς κανέναν χορηγό, θ' αφήσω να γεννηθεί μέσα μου ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ και του Κόσμου.
και θα σας δίνω λόγο.
(Μη περιμένετε να δείτε εκεί έξω έναν σκυθρωπό άνθρωπο...)
Γιώργος Τσακιράκης
