ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ, ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ, ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ / ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ, ΘΑ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ / ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ, ΣΧΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ, ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΡΙΩΝ ΗΧΩΝ

Posted by Ίδρυμα Ποίησης | Posted in | Posted on 11:35 μ.μ.

0

Τίτος Πατρίκιος

Αλληγορία

Σαν έπεσε η βαλανιδιά
άλλοι κόψανε ένα κλαδί, το μπήξανε στο χώμα
καλώντας για προσκύνημα στο ίδιο δέντρο,
άλλοι θρηνούσαν σ' ελεγεία
το χαμένο δάσος τη χαμένη τους ζωή,
άλλοι φτιάχνανε συλλογές από ξεραμένα φύλλα
τις δείχνανε στα πανηγύρια βγάζανε το ψωμί τους,
άλλοι διαβεβαίωναν την βαπτικότητα των φυλλοβόλων
διαφωνώντας όμως στο είδος ή και στην ανάγκη αναδάσωσης,
άλλοι, μαζί κ' εγώ, υποστήριζαν πως όσο υπάρχουν
γη και σπόροι υπάρχει δυνατότητα βαλανιδιάς.
Το πρόβλημα του νερού παραμένει ανοιχτό.

*

Το παιχνίδι

Κι όμως την είχα κάποτε κερδίσει.
Έπειτα τι έγινε δεν το πολυκατάλαβα-
μέσα σε λίγες μέρες, λίγες ώρες
αντιστραφήκαν όλα.
Έφταιγε η μέθη μου για το βέβαιο κέρδος;
Ήταν πιο δυνατή εκείνη η παρουσία;
Ήτανε η ψυχή της που άλλαξε;
(Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου,
το γράφουν πια κι οι λαϊκοί ημεροδείχτες).
Δύσκολο να το παραδεχτώ.
Άλλωστε την είχα κάποτε κερδίσει.

_____

Μιχάλης Κατσαρός

Θα σας περιμένω


Θα σας περιμένω μέχρι τα φοβερά μεσάνυχτα αδιάφορος-
Δεν έχω πια τί άλλο να πιστοποιήσω.
Οι φύλακες κακεντρεχείς παραμονεύουν το τέλος μου
ανάμεσα σε θρυμματισμένα πουκάμισα και λεγεώνες.
Θα περιμένω τη νύχτα σας αδιάφορος
χαμογελώντας με ψυχρότητα για τις ένδοξες μέρες.
Πίσω από το χάρτινο κήπο σας
πίσω από το χάρτινο πρόσωπό σας
εγώ θα ξαφνιάζω τα πλήθη
ο άνεμος δικός μου
μάταιοι θόρυβοι και τυμπανοκρουσίες επίσημες
μάταιοι λόγοι.
Μην αμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία.

_____

Γιάννης Ρίτσος

Από το "Σχήμα της απουσίας" 

Αυτή η κάμαρα έχει γίνει ένα βαθύ πηγάδι.
Η λάμπα είναι ένα αστέρι καρφωμένο στο νερό.
Το παιδικό κρεβάτι στη θέση του, και πότε πότε
αστράφτουν με ημικυκλικές ανταύγειες τα σεντόνια
καθώς, πάνω ψηλά, στην επιφάνεια του νερού
πέφτουν σαν άχυρα οι ώρες αβαρείς και αργοπόρες
χαράζοντας το νερό με αδιόρατους κύκλους. Εδώ μέσα
κανείς δεν μιλάει, κι αν  μιλούσε δε θ' ακούγονταν. Κι αν 'ενα
      ποτήρι
γείρη και πέση, πέφτει αθόρυβα μες στην παλάμη της σιωπής.
      Δε σπάει.
Μόνο η αρχαία κραυγή του χωρισμού διαλυμένη στο νερό
κάνει πιο σκοτεινό και βαθύ το πηγάδι.