ΤΖΕΛΑΛΑΝΤΙΝ ΡΟΥΜΙ, ΠΕΡΣΙΑ, ΟΨΕΙΣ ΠΟΙΗΤΙΚΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

Posted by Ίδρυμα Ποίησης | Posted in | Posted on 11:22 μ.μ.

0



Τζελαλαντίν Ρουμί - Jalal-Al-Din-Rumi, 604 έτος Εγίρας, 1207-1273, Μπαλκ Μεγάλου Κορασάν (σημερινό Αφγανιστάν)- Κιόνι Τουρκίας, έγραψε στα Περσικά. Κυριότερα έργα του "Ντιβάν" (συλλογή λυρικών ποιημάτων), "Μεσνεβί" (περίπου σαράντα χιλιάδες ηθικά και ασκητικά δίστιχα με μυστικισμό και αλληγορία).


"...Εφτά αιώνες μετά τον θάνατό του, ο Τζελαλουντίν Ρουμί είναι όχι μόνον παρών αλλά προπορεύεται και της δικής  μας της εποχής. Μοιάζει να μας περιμένει στο τέλος της ιστορίας και του χρόνου παρέα με άλλους δέκα, το πολύ είκοσι αληθινούς ανθρώπους κάθε φυλής και φύλου που οραματίστηκαν σταθερά χωρίς αμφιβολία το μεγαλείο της δυνατότητάς μας, αυτούς που λογαριάζουμε σαν γεννήτορες της ανθρωπότητας ολόκληρης...Οι τρόποι του ήταν η ποίηση και ο χορός με τη μουσική. Μίλησε ποιητικά. Για την ποίησή του, τον κατ' εξοχήν τρόπο του, θα τον έβαζε κανείς χωρίς σοβαρές ενστάσεις σε μια ακόμα μοναδική παρέα. Των ποιητών αυτών των πέντε-δέκα που όσο θα υπάρχουν λέξεις και γράμματα θα οδηγούν σταθερά τον άνθρωπο με την ομορφιά του λόγου, ήγουν την ισοδυναμία γλώσσας και αλήθειας
Τον χορό του, τον στροβιλισμό, τον άλλο τρόπο του, εύκολα τον λογαριάζει κανείς σαν τον χορό που δεν θα ξεπεραστεί ποτέ. Ποιος βαριέται να κοιτάξει μια φλόγα ζωντανή, ένα κερί που καίει; Ποιο σχήμα τελειότερο από τον κύκλο και πώς ν' αντισταθεί κανείς στη μέθη της σούφικης μουσικής;..Ο επιτόπιος στροβιλισμός, αντίγραφο ίσως του πλανητικού, μαγεύει όσους τον εξασκούν καθώς και όσους τον κοιτάνε...
Από την Ταγγέρη ως τη Λαχόρη, στο πιο μικρό χωριό, απαγγέλλουν τα ποιήματά του μέχρι τώρα. Απ' την Ινδία στην Ερζεγοβίνη στροβιλίζονται εκστατικά. Μάλιστα πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο εκατοντάδες χιλιάδες δερβίσηδες στα μοναστήρια του τάγματός του, από τη βαθιά Ανατολή ως τη Βαλκανική μελετούσαν το έργο του
Ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος που αγιοποιήθηκε χωρίς να είναι κληρικός, ποια ήταν η εποχή του, αυτός ο 13ος αιώνας στην εγγύς Ανατολή, όταν αντίστοιχα στην Ευρώπη ζει ο άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης;"

Βίκος Ναχμίας


**


Αδέρφια Μουσουλμάνοι δεν ξέρω τι να κάνω.
Δεν ξέρω τι να πω.
Δεν είμαι Χριστιανός ούτε Εβραίος.
Δεν είμαι Μουσουλμάνος ούτε και Ινδουιστής.
Δεν είμαι Βουδιστής ούτε και Σούφι.
Δεν είμαι και διόλου Ζεν.
Δεν έχω μια θρησκεία ή παράδοση.
Δεν είμαι απ' την ανατολή μήτε τη δύση
ούτε από θάλασσα ούτε κι απ' τα βουνά.
Δεν είμαι στοιχειωμένος ή αιθέριος
αλλά δεν είμαι ούτε και φυσικός.
Δεν είμαι οντότητα και δεν υπάρχω
ούτε σ' αυτόν μηδέ στον κόσμο τον επόμενο.
Δεν έρχομαι από την Εύα τον Αδάμ
ή κάποιαν άλλην ιστορία.
Ο τόπος μου είναι άτοπος
χνάρι δεν έχει το χνάρι μου.
Ούτε σώμα ούτε ψυχή.
Ανήκω στον Αγαπημένο.
Είδα τους δύο κόσμους σ' έναν και γνωρίζω
τον πρώτο και τον τελευταίο
που αναπνέει μ' ανθρώπινη αναπνοή.


**


Με την ιερότητα που βγάνεις και που μας περιγράφεις
γύρνα μας τα πάνω κάτω να μάθουνε οι άλλοι
ότι είσαι εδώ. Κουραστήκαμε απ' την κρυφή χαρά
ντροπαλοσύνη και ντροπή συνάμα.

Οι λόγοι μιας εγκράτειας φεύγουν πετούν σαν περιστέρια.
Μιλάς τη λεπτή αλήθεια σου σε σύναξη άδειων προσώπων.
Συχνά όμως βρίσκει κάποιος ξαφνικά μέσα στις στάχτες κάτι.

Μα γιατί μιλάω; Εσύ ξέρεις τι συμβαίνει.
Απλά πες το.
Πέρνα γύρω στον καθένα και βάλε μας κρασί
άδειασέ μας το κεφάλι από τη μελιτζάνα φρικασέ.


**


Πήγαινε ακούμπα σ' ένα μαξιλάρι άσε με ήσυχο!
Παράτα με έχω εξαντληθεί μ' αυτό το βραδινό ταξίδι.
Ή κάθισε συμπονετικά ή αν θες να 'σαι σκληρός φύγε.
Δρόμο από εμένα και τον μπελά σου πήγαινε ήσυχα
φύγε από τον κίνδυνο.
Σ' αυτή τη γωνιά του πόνου γυρνάω το νερόμυλο με δάκρυα.
Η πίστη στο βασιλιά είναι εύκολη όταν ευημερούμε
αλλά έχε πίστη τώρα που είναι η αγάπη αδύναμη!
Δεν έχει ο πόνος τούτος γιατρειά παρά μόνο το θάνατο.
Τότε λοιπόν γιατί να πω "βοήθεια γιάτρεψέ με";
Είδα χτες βράδυ στ' όνειρο έναν παλιό απ' τους παλιούς
μέσα σε κήπο Αγάπης που ένευε "έλα κοντά!".
Στον δρόμο αυτόν η Αγάπη είναι μια πέτρα πράσινη
σμαράγδι φυλαχτό που διώχνει τους δαιμόνους.
Φτάνει τώρα με ζάλισες.
Αν είσαι άνθρωπος της μάθησης
διάβασε κάτι χρήσιμο.
...την ιστορία των κοινωνικών αγώνων...
ξέχνα τα στιχάκια!