skip to main |
skip to sidebar
Ο ποιητής απεχθάνεται, ως εκ φύσεως, τις ουδέτερες, κομψευόμενες, επονείδιστα άτολμες και απελπιστικά αγοραίες στάσεις απέναντι στον Κόσμο που αενάως φλέγεται. Και δυστυχώς αυτές οι στάσεις και μόνο ηγεμονεύουν (σ)την Ιστορία και γι' αυτό η αθλιότητα βασιλεύει. Ο ποιητής διακινδυνεύει. Αναλαμβάνει. Εκτίθεται. Περιφρονείται και προσπερνάται χυδαία. Πίπτει. Όμως ποτέ δεν παύει να κοιτά, να βλέπει, να θεάται. Και παίρνει θέση αψηφώντας. Ο ποιητής, δηλαδή όλοι μας αν δεν αποφεύγουμε τον εαυτό μας. Ως εκ τούτου οι Κάλβειες ιερατικές ριπές βρίσκουν κέντρα:
"ο ήλιος κυκλοδίωκτος,
ως αράχνη, μ' εδίπλωνε
και με φως και με θάνατον ακαταπαύστως".
Στάθης Κομνηνός
