ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΑΜΟ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΚΙΡΑΚΗΣ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΜΑ...ΣΠΑΝΙΑ ΣΤΙΓΜΙΑΙΟ

Posted by Ίδρυμα Ποίησης | Posted in | Posted on 9:22 μ.μ.

0


ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΑΜΟ


Ω Γκουαντάναμο, πώς να χωρέσεις 
μέσα σε αθώα πορφύρα. Πώς να
χαμογελάσεις για το χαριτωμένο
λύγισμα των καλαμιών.

Η σελήνη σου είναι ένας πόνος
από μάσκα κοιμητήριου κι ασφυξία.
Είναι μια μαύρη τρύπα χωρίς ρίζες.

Πώς σε γέννησαν έτσι ύπουλα
και θολά, χωρίς πεταλούδες στο
πρόσωπο κι ένα καπέλλο για
τον καυτό ήλιο.

Πώς σε παράδωσαν σ’ αυτή την
εκτρωματική κόλαση της αράχνης,
που περνάει σαν μολυσμένο αίμα
απ’ τα σιδερένια πλέγματα.

Τα παιδικά σου χρόνια χάθηκαν
μέσα στ’ ατέλειωτα ποτάμια που
σε πότισαν, τον Γιουμάχ, τον
Αμπτουλσαλάμ, τον Σαφίκ, τον Ασίφ
και τον Ρουέλ και μια αποτρόπαιη
μάσκα σε συνοδεύει στο χορό του θανάτου.

Πόσους αιώνες, ωραίο μου χώμα,
θα διαρκέσει η κάθαρσή σου!
Ίσως θα ’πρεπε να γίνεις ένας ωραίος
αυτόχειρας, βουλιάζοντας στον ωκεανό,
από ανάγκη να πνίξεις τα πεθαμένα
συναισθήματα των βιαστών σου.

Όχι. Δεν θέλω να σε ξέρω πια σαν
 χαμένη χώρα. Σαν "terra incognita".
Κλείσε τις πύλες σου μ’ ένα βέλος
μυτερό. Βγες ξανά στους δρόμους
και θύμωσε με το ηλίθιο χαμόγελο,
με την ασυνάρτητη υπεροχή, σαν
μικρό παιδί που του ’κοψαν  την αθώα
ζωή, το αθώο παιχνίδι στη μέση.

Ω Γκουαντάναμο! Είμαι ο ποιητής σου
και κλαίω για σένα. Δεν γράφω ένα
ποίημα από χαρτόνι. Σου χαρίζω το
μεδούλι μου, το σκελετό μου, τα πράσινα
μάτια μου, τη σταγόνα από αίμα πάνω
στο πουκάμισό μου.

Ω Γκουαντάναμο…! 

Γιώργος Τσακιράκης, κρης