ΚΛΑΣΙΚΟ ΔΙΑΖΩΜΑ Σ' ΕΝΑ ΓΚΑΡΑΖ / ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΜΑ...ΣΠΑΝΙΑ ΣΤΙΓΜΙΑΙΟ
Posted by Ίδρυμα Ποίησης | Posted in ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΜΑ...ΣΠΑΝΙΑ ΣΤΙΓΜΙΑΙΟ | Posted on 9:47 μ.μ.
0
Περπατούσα μέσα στην πόλη πέρασα πρεσβείες στο χρώμα
της όμπρας
και παλάτια που είχαν σειρές από πεύκα
χοντρά φοινικόδεντρα δίπλα σε μπαλκόνια
η ζέστη κάτι
που μπορούσες στ' αλήθεια να αγγίξεις
τα χαμίνια με πανούργα
εγκληματικά πρόσωπα
πίσω από Αμερικανούς ναύτες
- με τη θύμηση του Νερβάλ rends-moi le Pausilippe
et la mer d' Italie
ζώντας πάνω στο λόφο του Ποζίλιππο κάτω
από κάποιου γκάνγκστερ την αίθουσα χορού
ανάμεσα σε καρδερίνες
στον κόλπο της Νάπολης
σ' ένα πέτρινο εξοχικό
πάνω από πορώδη σπήλαια που το χειμώνα μέσα τους
χτυπούσε η θάλασσα γλυκέ Ζεράρ
εκατό χρόνια
έχουν αυξήσει την ερήμωση
ο πύργος είναι πράγματι πεσμένος και ο ήλιος σκοτείνιασε
ξεπερνώντας την απελπισία το μεγάφωνο πνίγει
καρδερίνες βράχους σπήλαια
τα πάντα στα χέρια των κακοποιών
παρ' όλα αυτά πέρασα τον καιρό μου κάνοντας όνειρα μέσ'
από τούτη
τη φανταστική καταστροφή
περπατώντας σε ανήμερα σοκάκια φίσκα στην μπουγάδα
με κίτρινες κολοκύθες στα παράθυρα και
γκρεμισμένες λιθοδομές πολέμων
ανθρώπινη διαφθορά
τόση πολλή και ανέλπιστη που γελάω
μέχρι που άξαφνα ανάμεσα στις λαδωμένες και λιγδιασμένες
πατσαβούρες
και τους τροχούς και τα αξόνια ενός γκαράζ
είδα τις γλυπτές γυμνές φιγούρες ενός
κλασικού διαζώματος
εκεί πάνω από τα διαλυμένα
εξαρτήματα αυτοκινήτων!
τέλειο! και πόσο παράξενο! το γκαράζ!
να καταπίνει τη σαρκοφάγο!
ήρεμα τον μηχανικό ψεκάζοντας
το χρώμα σ' έναν προφυλακτήρα
μια ο λάπηθος και μια ο κένταυρος τον παρατηρούσαν!
ροή
αλόγιστης σάρκας!
ντόμπροι μηροί! μάτια
της Αφροδίτης!
της Μεσογείου ο μύθος
βρισκόταν σ' εκείνο το γκαράζ
εκεί που μελαψοί γεροδεμένοι
νέοι δεν έβλεπαν τίποτα ασυνήθιστο
στο έργο τους
ανάμεσα σε ήρωες νεκρούς και θεούς
τον Ερμή όμως είδα μές στο ουράνιο τόξο
του σκούρου λαδιού πάνω στο πάτωμα
να καθρεφτίζεται
και τα άγρια μαλλιά της Σύβιλλας
καθώς τα λόγια της κόχλασαν
παράφορα και πνίγηκαν
κάτω απ' της μηχανής το μουγκρητό.
Χάρολντ Νορς
____
Ζωή είναι
Ζωή είναι ο Γκάρυ Κούπερ να πολεμά τους Άραβες φορώντας
τη στολή της Λεγεώνας των Ξένων.
Ζωή είναι να διαβάζεις τον Κίρκεγκορ το 1948 στη Βιβλιοθήκη
της 42ης οδού.
Ζωή είναι να τραβάς τον δρόμο σου από τη δεκαετία του 1950
στη δεκαετία του 1960.
Ζωή είναι η μητέρα και οι θείες και οι θείοι και τα ξαδέρφια
και η μνήμη του πατέρα.
Ζωή είναι να μετράς τις αυτοκτονίες και τις ψυχώσεις του τάδε
και του δείνα.
Ζωή είναι ο θυμός, ο θυμός για εκείνους τους υπαρκτούς ή τους
φανταστικούς που έγιναν πλούσιοι και πετυχημένοι και χάθηκαν
και σ' άφησαν να σέρνεσαι μες την απελπισία.
Ζωή είναι το παλιό στυλάκι, καλό για το 1950 μα στο εξής όχι,
του να χαμογελάς και να παριστάνεις τον ευτυχισμένο,
αγνοώντας όλες τις διαθέσεις ανάμεσα στην απόγνωση
και στην ευτυχία.
Ζωή είναι η ανάλυση των ρημάτων και το βούρτσισμα των δο-
ντιών.
Ζωή είναι να παίζεις Μονόπολι και Σκραμπλ και τένις
και πινγκ-πονγκ και να οδεύεις προς μία νέα κατεύθυνση.
Πάνω απ' όλα, η ζωή είναι απατηλή - όταν γυρίσουν τα περα-
σμένα, όταν συναντήσεις τους παλιούς έρωτες και τα νέα μίση
και όλα αυτά γίνουν μαλλιά κουβάρια όλα μαζί συνυ-
φασμένα σε έναν αργαλειό όπου κανείς ποτέ
δεν θα μπορέσει να κατανοήσει το κυρίαρχο βασικό σχέδιο.
Καρλ Σόλομον
