ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΑΠ' ΤΟΥΣ "ΦΟΒΟΥΣ", ΑΠ' ΤΙΣ "ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΝΗΟΨΙΕΣ" / ΓΙΟΛΑΝΤΑ ΠΕΓΚΛΗ, ΠΡΟΣ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥΣ / ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΚΙΡΑΚΗΣ ΚΡΗΣ, ΤΑΞΙΔΙ ΠΑΤΡΑ-ΧΑΝΙΑ, ΑΠΟΣΥΡΟΜΑΙ, ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΡΙΩΝ ΗΧΩΝ

Posted by Ίδρυμα Ποίησης | Posted in | Posted on 6:26 μ.μ.

0

Αγγελική Παυλοπούλου

Νάτος και ο γείτονάς μου
μέσ' απ' την αίγλη του
πριν  προφτάσει μια ακτίνα
να συναντήσει τη δροσιά
νάτος δεμένος λέω
στα χέρια των δήμιων.
Έπειτα ένα θαυμαστό πράγμα μαρτυριόταν
απ' την εποχή της σποράς
στον καιρό του θέρους
κι όλο το ίδιο
ώσπου χρόνο με το χρόνο
ξεκληρίστηκε όλη του η οικογένεια...
Ήταν η ώρα του μεγάλου ήλιου τότε
των άνισων ρυθμών.
Οι δοκιμασίες
των αναλογισμών καταπίεσης ξέφευγαν
η ώρα του σαματά του λαού
για την πολλή δουλειά που τον μαραίνει
τραβάει τους δείχτες.
Στην αίσθηση των μουγκρητών, των παθών,
των αλμάτων των χειμάρρων υψώνονται οι γέφυρες.
Ήταν η ώρα της στοιχείωσης κάθε έργου
της συνάρτησης των αγώνων
όταν εξ εφόδου
κατάσβησαν το φως της Ανάστασης...

 ΙΙ
Μουσική· αδιαλάλητοι στίχοι μου·
μούσα μου· κάμαρή μου·
συγκεκριμένη αφή των δαχτύλων μου
πάνω στα λεπτοκαμωμένα πλήκτρα·
μέρες και νύχτες τραγουδώ
υμνώ και κλαίω
αποσταίνω κι ανανεώνομαι
μετουσιώνω το βογγητό μου
όσο με προφυλάνε οι τοίχοι σου
γιατί έξω είναι ένας ακουστικός σπιούνος.

(Ο φόβος, 1967-1974) 

*

Από τις "Ερωτικές νηοψίες"

8

Όλοι το ξέρουν
πως έχουνε το λόγο τους τα περιστέρια
και γουργουρίζουν κάτω απ' τις στέγες
σαν τ' αρσενικά με τα κορίτσια
που γεμίζουν τους κοιτώνες τους ανησυχίες
επειδή δεν μπορούν ακόμα
να βολευτούνε πλάι πλάι.


____


Γιολάντα Πέγκλη

Προς Φαρισαίους

Ιδού λοιπόν
σας δίνω την ευκαιρία
να με σημαδέψετε στο μέτωπο
εκεί, που σε πικρό προζύμι
πλάθεται σπόρος.
Μια και η συμμετοχή
στη σκηνή του πεπρωμένου
ήταν υποχρεωτική
έλαβα τα μέτρα μου εκ των προτέρων.
Στο πατρικό κατώφλι ανατίναξα
την καρδιά μου
τη νεότητά μου αφιέρωσα
σε συλλογές από σήμαντρα
γνωρίζοντας
βγήκα ν' αποθαυμάσω το φως το αναμενόμενο
στο παράθυρο του κόσμου.
Από δω και πέρα μια κόκκινη γραμμή
θ' αφήνει το μαχαίρι στο ψωμί σας
θα μάθετε αναγκαστικά να κατασκευάζετε
ξύλινα φυτώρια
σε εμπόρους της σειράς θα προστρέχετε
για τις παραγγελίες των θουρίων
οδηγίες για τον πολλαπλασιασμό των ρόδων
θα περιέχονται σε ξένη γλώσσα.
Μέρα τη μέρα τα νυκτερινά θεάματα
θα λαμβάνουν χώρα κάτω από
εκτυφλωτικούς προβολείς
θ' αγωνιάτε στις λανθασμένες κινήσεις
σωματοφύλακες θα σας αντικαθιστούν
στον μονόλογο του ιλίγγου.
Όσο για με -
μη σας απατά που όταν πενθώ
αφήνω αγκάθια στα μαλλιά

 πάνω στον τεντωμένο χρόνο
έχω να επιδείξω υπεράνθρωπη ισορροπία

 είμαι εναντίον της ακατοίκητης ζωής

 σας δίνω την ευκαιρία να με σκοτώσετε
όσο μπορείτε.

____
Γιώργος Τσακιράκης Κρης

 Ταξίδι Πάτρα-Χανιά 

 Η άφιξη ήταν απολύτως εσωτερική.
Το ίδιο και η αναχώρηση. Αυτή η
ισόρροπη αίσθηση - αν και η διελκυστίνδα
δεν είχε ακόμα κριθεί - κρεμόταν
αξεδιάλυτη στα φτερά των γερανών.
Τα ανοίγουν ή τα κλείνουν; σε αποθέτουν
ή σε ταξιδεύουν και πού; ή μήπως
η απόθεση είναι το ταξίδι;
Είναι απίθανες αυτές οι ερωτήσεις
που συγχέουν τη δύση με την ανατολή
και το αντίστροφο, ακόμα την αρχή 
με την αρχή. Είναι σα ν' ακούς μια
νότα μισή χωρίς ακόμα να έχει σβηστεί
ο ζωντανός απόηχος και νιώθεις πως
επαναλαμβάνεται ατόφια. Στον οίκο μου
είναι χτισμένος ένας μόνο τοίχος
παράλληλος και στην αυτή κάθετο
με τον ήλιο, που δεν εμποδίζει αλλά 
και δεν μετουσιώνει τίποτε το
οριστικό, παρά μόνο το οριστικά 
μη (καθ)ορισμένο. Η στροφή πάντως
συντελείται πλήρης. Σε ποιο όμως σημείο
ο διαχωρισμός ή σε ποιο σημείο η
συνάντηση; Άβατο. Αλλά και η 
έλλειψη κάθε κενού είναι σαφώς βέβαιη.

 (Νύχτες ταξιδιού, 21-22 / 26-27 Ιούλη 2017)

 *

Αποσύρομαι

 Τόσα ημερολόγια ντυμένα με
τόσα φύλλα· τόση άψογη βεβαιότητα·
τόση τυραννική ευθύτητα·
τόση απαράλλαχτη  ενδυματολογία·
τόση απαράμιλλη αρτιότητα·
τόση υπερτιμημένη πεζότητα·
τόση καθημερινή κατοχύρωση.

Αποσύρομαι, αγαπητοί μου,
σε δαιδαλώδεις σπηλιές
για να συσκεφθώ  με τους σταλακτίτες,
με πρωτόπλαστες μέρες γεμάτες
μήλα, γιατί η ψυχή μου
δεν είναι μια έρημος.