2011, ΕΤΟΣ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ / ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ, ΑΦΙΕΡΩΜΑ Ή ΜΟΝΟΛΟΓΙΑ
Posted by Ίδρυμα Ποίησης | Posted in ΑΦΙΕΡΩΜΑ Ή ΜΟΝΟΛΟΓΙΑ | Posted on 12:03 π.μ.
0
Οδυσσέας Ελύτης 2011, εκατό χρόνια από τη γέννησή του
Ο κήπος με τις αυταπάτες, αποσπάσματα
Είμαι του ολίγου και του ακριβούς. Δεν υπήρξα ποτέ του τρίτου προσώπου. Τρέφομαι από το δ υ σ και το ε υ που κατά περίπτωση προσφέρω.
*
Τιμή στην ελαία, για την εγνωσμένη της φρόνηση.
Στην λουίζα, για την ευγενή της καταγωγή και τους λεπτούς της τρόπους.
Στο μάρμαρο, για το ένα και απόλυτο που αντιπροσωπεύει.
Στον πευκώνα, για το απτό και μη της παρουσίας του.
Στο νεράντζι, για τον τρόπο που επέτυχε δέκα αιώνες αργότερα να συμπυκνώσει τη σκέψη των Ιώνων.
Στον θαλασσινό βράχο, για την μνήμη των Πατέρων Πάντων.
Στο απλώς κυανό, για το απείρως παρόμοιο.
*
Έχουμε τόσο πολύ τριφτεί πάνω στην κοινωνία και το κοινωνικό ψεύδος που και η πιο σημαντική αλήθεια, ευθέως διατυπωμένη, μοιάζει παραδοξολογία.
*
Ν’ αναλύεις ένα σκίρτημα ή να το καθηλώνεις μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου, χωρίς η πραγματικότητα να παρουσιάζει το παραμικρό ρήγμα, είναι ήδη πολύ. Όμως να δίνεις την ευχέρεια στην ύλη να χάνει τόση απ’ την βαρύτητά της όση της χρειάζεται για να επιχειρεί μαζί σου πτήσεις, είναι μια ευχαριστία.
*
Αυτός ο χείμαρρος ο ανεβατός πού πάει; Κι ο σταματημός της μιας στιγμής, ο οιονεί αιώνιος. Υπάρχουν άνθρωποι της παλαιής λαλιάς κι υπάρχουν και εγκαταλελειμμένοι ανθώνες. Ροδάκι του άσσου και άλφα μούρλια! Στενεύεται ο χρόνος κι αναγκάζεται να εξαργυρώνει: να κορίτσια! Να γοβάκια! Να γυαλί τετραγωνάκια! Είναι ανάγκη στις εκατό στροφές στεναχώριας να παράγουμε και μία χαράς. Δικαιοσύνη.
*
Αβεσαλώμ, Αβεσαλώμ, πού είσαι; Θέλω τα πριγκιπικά σου μαλλιά κι εκείνη τη σαπφείρινη πέτρα στη μέση του χιτώνα σου. Να εκλείψουν οι πατέρες όλων των εξουσιών και να επιστρέψει μέσα μας η ζωή, όπως το μωρό της Μαρίας.
*
Ό,τι το άνθος προς το φυτόν, ό,τι το άρωμα προς το άνθος τούτο δη και προς την πολιτείαν ο ποιητής. Η μεγάλη ποίησις απαρτίζει και συγκεφαλαιοί την πολιτείαν, αντανακλά το φως πάσης ιστορικής εποχής. Η ελαστικότητα της ιστορίας φτάνει ως ένα σημείο. Χρειάζεται η άλλη, που εξακοντίζεται και δοκιμάζεται από την ποίηση, για να σχηματίσει ένα στεφάνι που πλατύνει τα της ιστορίας και αγκαλιάζει τα πάντα, θα μπορούσε να πει κανείς, από το ε ως το υ.
*
Τις ο αληθής κύριος του τόπου; Ο άνθρωπος. Εν τη παρουσία του ηγεμόνος τούτου η μεν θεότης παραχωρεί τα πρεσβεία τεταραγμένη, ο δε ποιητής αποκαλύπτεται.
Καιρός λυτήριος επέστη.
