Ίδρυμα Ποίησης / Poetry Foundation Το ποίημα είναι ένας μικρός άγγελος από δέντρο κι από στάρι.., Γιώργος Τσακιράκης Κρης / The poem is a little angel from tree and from wheat.., George Tsakirakis Κris

Γιατί «Ίδρυμα Ποίησης» και γιατί «στενό μονοπάτι»

(Το πρώτο, είναι ένα ερώτημα που τέθηκε από τέσσερις-ακριβώς- ανθρώπους μέσα στα δυο, περίπου, χρόνια της ιστοσελίδας και το δεύτερο αποτελεί προσωπική επιλογή. Αισθάνομαι την ανάγκη να απαντήσω, έστω και σε τόσο λίγους, και δεν θα επανέλθω).

Γιατί, λοιπόν, «Ίδρυμα Ποίησης» και γιατί «στενό μονοπάτι»

Για να νιώθω αέναα ένα υπέροχο βαρύ φορτίο στους ώμους μου να μου ψιθυρίζει αυστηρά:

«Δεν υπάρχει για σένα συμβιβασμός. Ή θα υπηρετήσεις την καλύτερη ποίηση ή θα κρεμαστείς σαν τον Ιούδα. Δεν υπάρχει πισωγύρισμα. Έχεις δεθεί πάνω στο σταυρό. Και δεν θα τον αφήσεις να πέσει. Θα κρατάς στα χέρια σου μια καιόμενη σκυτάλη, την ίδια την καιόμενη βάτο και θα ζεις την κάθε μέρα με αγωνία και ευθύνη. Θα ματώσεις, θα ξενυχτήσεις αλλά δεν θα υπηρετήσεις στην ποίηση τη μετριότητα και την αρνητική συγκατάβαση. Στην πορεία αυτή- για να είσαι χωρίς κίνδυνο συνεπής- υποχρεούσαι να μείνεις μόνος, έξω από παρέες, κύκλους και ομάδες. Έξω από επιδιωκόμενες υλικές ανταμοιβές και επίσημα κτίρια. Και δεν θα επιορκήσεις. Θα κινείς μόνο με την αγάπη για την Ποίηση και για τον Άνθρωπο την ψυχή σου με το απαιτούμενο θάρρος, αδιαφορώντας για αποκλεισμούς και «πικρές εισπράξεις». Θα παραμείνεις αδέκαστος και ανυπότακτος και η προσφορά σου θα αποτελεί υπόδειγμα σταθερής και αταλάντευτης ποιότητας, σε μια εποχή κάθε είδους- και ποιητικής- κρίσης. Ακολουθώντας τον δικό σου απάτητο δρόμο μέσα στο δάσος, θα ζεις ποιητικά απευθείας μέσα στο Κόσμο, τηρώντας το λόγο σου, χωρίς καθόλου επισημότητα και ακαδημαϊσμό αλλά με άμεση απλότητα. Δεν θα κρυφτείς πίσω απ’ τις πλάτες κανενός. Αν χαθεί κάτι εξαιτίας σου για τον Άνθρωπο μέσα από την ποίηση ή για την ίδια την Ποίηση θα φωνάξεις με απόγνωση ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ και οι άλλοι με το δάχτυλο θα δείξουν τουλάχιστο εσένα. Γι’ αυτό θα γρηγορείς, δίνοντας το πιο ποιοτικό ποιητικό παράδειγμα και θα υιοθετήσεις ένα όνομα, έναν θελκτικό ποιητικό τόπο, ώστε το άρμα της Ποίησης και ο Άνθρωπος να έχουν ασφαλές καταφύγιο και συνάμα να μη φυτοζωούν αλλά να κάνουν- σαν βέλος- γρήγορο ταξίδεμα, πατώντας σε όμορφα και καθαρά μονοπάτια. Οι καιροί «ου μενετοί». Και σ’ αυτό το ταξίδεμα θα είσαι παρών, μαζί με άλλους ποιητές, αφού δεν πρέπει να πεθάνει ό,τι καλό έχεις να πεις και να δώσεις. Απουσίασες χρόνια και χρόνια, κλειδωμένος στο παρασκήνιο της αφάνειας, άλλοτε με δική σου άλλοτε με ευθύνη άλλων. Θ’ αναλάβεις- ενεργητικά πλέον- την προσωπική σου ευθύνη, και θ’ αγγίξεις τον κόσμο που σε χρειάζεται. Δεν έχεις δικαίωμα να τον αφήσεις μόνο. Οι εξετάσεις ταπεινότητας που έδωσες όλα τα χρόνια της απουσίας σου είναι παραπάνω από επαρκείς και σου δίνουν κάθε δικαίωμα παρουσίας, αλλά ουσιαστικής. Είναι χρέος σου. Και ξέρεις πως το μπορείς. Δεν έχεις να δώσεις λόγο σε καμιά πονηριά που σου λέει ξανά «σιώπησε». Λόγο έχεις να δώσεις μόνο στην Ποίηση και στην Ανθρωπότητα, που χωρίς εσένα- χωρίς κάθε πραγματικό ποιητή- μπορεί και να θυσιάζεται. Ο τάφος που σου φύλαξαν δεν σου ταιριάζει. Μόνο η σιωπή- που στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι χρυσός- ταιριάζει για τον τάφο. Γιατί αυτή η σιωπή, είτε ζει είτε πεθαίνει, δεν δίνει τίποτε. Στην τουλάχιστο παράξενη άποψη "ένα Ίδρυμα Ποίησης δεν πρέπει να το δημιουργεί ένας ποιητής αλλά άλλος" (!) μην απαντήσεις. Ή μάλλον πες ότι ένα Ίδρυμα Αστέγων ένας άστεγος πιο πολύ- αν είχε τα μέσα- θα ήταν πιο κατάλληλος να το δημιουργήσει. Αλλά δεν τα έχει. Ένας ποιητής όμως-αν είναι και αληθινός- τα έχει. Και είναι κυρίως άυλα. Γι’ αυτό είναι και τα πιο κατάλληλα. Συνεπώς είναι κι ο ίδιος ο πλέον αρμόδιος. Όχι πως δεν θα ήταν κι ένας τρίτος, εραστής της Ποίησης.

Ακόμα λοιπόν κι ένας τίτλος, που τον επιλέγεις συνειδητά και σαν πρόσθετο ισχυρό ερέθισμα τήρησης ενός «όρκου», μιας υπόσχεσης, μπορεί να σου δημιουργήσει ένα τεράστιο βαθμό επιπλέον υπευθυνότητας και συναίσθησης. Εσύ καλείσαι απλά να τον τιμήσεις. Και επιπλέον, με προσωπική αυστηρότητα να καλέσεις σε συνεργασία όποιον, με τα ίδια ακριβώς κριτήρια, επιθυμεί- αν έχει την δυνατότητα και την αυτογνωσία- να πάει μπροστά την δοκιμαζόμενη Ποίηση, τον Πολιτισμό που την αφορά, τον εσωτερικό Άνθρωπο και την Κοινωνία.

Αν, τέλος, κάποιοι κακοπροαίρετοι απ’ τους ελάχιστους συνεχίσουν, απάντησέ τους αυστηρά:

Όταν έχεις διανύσει

τέσσερις εποχές, δεν είναι

καιρός να σε ρωτήσουν

από πού έρχεσαι.

Αν το θελήσουν,

πες τους πως πορεύεσαι

σ’ έναν μυστικό γάμο.

Πως θ’ αγκαλιάσεις

τη νύχτα μια

ξεχασμένη εταίρα…» Γιώργος Τσακιράκης