ΔΙΣΤΙΧΑ ΑΓΑΠΗΣ , ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Posted by Ίδρυμα Ποίησης | Posted in | Posted on 2:19 μ.μ.

0




Μια τρίχ' απ' τα μαλλάκια σου, τα μάτια μου να ράψω,
κι όρκον σου κάνω στον Θεόν, άλλην να μη τηράξω.
*
Όταν σε συλλογίζομαι, το αίμα μου παγώνει,
κι ο νους μου διασκορπίζεται σαν τ' άχυρον στ' αλώνι.
*
Οπόχ' αγάπην, φαίνεται, πρασινοκοκκινίζει.
χέρια, ποδάρια, τ' ορφανό, τίποτε δεν ορίζει.
*
Ήθελα να 'μαι στο βουνό, μ' ελάφια να κοιμούμαι,
και το δικό σου το κορμί να μη το συλλογιούμαι.
*
Δεν είν' μαχαιροβαρετιά, με αλοιφήν να ιάνει.
τούτ' είναι πάθι στην καρδιάν, όπου θα με ζουρλάνει.
*
Έχεις δυο μάτια γαλανά σαν τ' ουρανού το ρέγγι.
ωσάν η πούλια την αυγήν το 'να και τ' άλλο φέγγει.
*
Τον ουρανόν κάμνω χαρτί, την θάλασσαν μελάνι,
να γράψω τα πεισματικά, και πάλι δεν με φθάνει.
*
Ίσως θαρρείς, κι αν μ' αρνηθείς, πως θε να κιτρινίσω.
γαροφαλάκι θα γενώ, δια να σε δαιμονίσω.
*
Μικρήν μικρήν σ' αγάπησα, μεγάλην δεν σε πήρα,
όμως θα έρθ' ένας καιρός που θα σε πάρω χήρα.
*
Κοπέλες, πιάστ' εις τον χορόν, πέτ' ένα τραγουδάκ,
παινέσετε τον λυριστήν, που 'ναι παλικαράκι.
*
Όντας περνώ και δεν μπορώ μαζί σου να μιλήσω,
δεν μου περνούν οι λογισμοί αν δεν λιγοθυμήσω.
_____

Ο Claude Fauriel γράφει για τα (περίπου εξήντα) δίστιχα που έχει συλλέξει: "Εκτός που βρίσκει κανείς εδώ κι εκεί ιδιοφυείς σκέψεις δοσμένες με επιτυχία, αισθήματα λεπτά, εκφρασμένα με χάρη, και ευχάριστες εκλάμψεις της φαντασίας, ανήκουν όλα σ' ένα κλάδο πραγματικά ξεχωριστό της ελληνικής λαϊκής ποίησης και παρουσιάζουν όλα...κάτι το ιδιαίτερο που χαρακτηρίζει καλά τον ελληνικό πληθυσμό των νησιών και των παραλίων, αντπαραβάλλοντάς τον με τον πληθυσμό του εσωτερικού και ιδίως των βουνών...Τα περισσότερα είναι ανέκδοτα και έχουν συλλεγεί κατευθείαν από το στόμα των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Σμύρνης, της Χίου, των νησιών του Ιονίου και των Ιωαννίνων".

*Ο πίνακας είναι του Γιώργου Σικελιώτη, Πινακοθήκη Ρόδου