ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ, ΑΠΤΕΡΟΣ ΝΙΚΗ, ΜΠΙΖΝΕΣ / ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ, ΕΚ ΠΕΡΑΤΩΝ / ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΚΙΡΑΚΗΣ, ΤΡΙΖΟΝΙΑ IV, ΘΕΣΠΕΣΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ, ΧΑΜΕΝΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΣ, ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΡΙΩΝ ΗΧΩΝ
Posted by Ίδρυμα Ποίησης | Posted in ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΡΙΩΝ ΗΧΩΝ | Posted on 2:44 μ.μ.
0
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ
ΑΠΤΕΡΟΣ ΝΙΚΗ (απόσπασμα)
... Ανάμεσα σε 'μας και το θεό επικρατεί πανικός -
Ανώφελη ίσως πια η τάση να επουλώνω εσένα που ράβω
κι εμένα που ξηλώνω
με ολική καταστροφή
πάνω στο άγριο pendulum* των εκπτώσεων.
Η παραβολή του κόσμου στα χέρια
ενός μικρού παιδιού.
Τα βίτσια χαίρονται μέσα μας σαν μυρμήγκια.
Δουλειά που κανείς δεν θα την αναλάβει δεν υπάρχει.
Ωστόσο καυγάς με κάθε τι αληθινό
είναι να εξηγήσει κάποιος αυτής της ευτυχίας
την καταδίκη...
[Μάιος 2006]
*
ΜΠΙΖΝΕΣ (απόσπασμα)
... Η ωραιότερη πολιτεία επί της γης
είναι η στιγμή του κινδύνου ή
ετούτη η ακουστική στιγμή της
μεγάλης δυστυχίας για έναν
ανταποκριτή:
Αντέχει. Τρίβει τις λέξεις με σαπουνάδα από πάνω του.
Εκείνη είναι μακριά κι εκείνος πίνει απ' το ποτήρι Της.
Πιστεύει πως θα τα καταφέρει ακόμα κι αν
τα πάντα είναι κλειστά.
Τραβάει την προσοχή του τοίχου μ' ένα ποίημα.
Τρέχει στα σπήλαια μέσα του.
Νιώθει πως σβήνει μα δεν σβήνει.
Επιτέλους τον ανακάλυψαν οι πέτρες.
Δεν είναι ολότελα χαμένος, τον απεχθάνονται τα πλήθη.
Ο ήλιος κάποια μέρα θα σβήσει κι εκείνος είναι δέσμιος της φωνής του.
Μέσα του τόσοι πολλοί και ανόητοι που αναζητούν φωνή.
Σηκώνει βάρη που δεν έχουν σχηματιστεί ακόμη.
Κι ακόμη, σηκώνει βάρη.
Είναι κάπως. Έχει μια μύγα πάνω στο σπαθί του.
Πηγαίνει...
[Ιανουάριος 2006]
_____
ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ
ΕΚ ΠΕΡΑΤΩΝ
VIII
Οιωνός πετόμενος έστη εν μεσουρανήματι
ασάλευτος
κι ούτε κατά τη δύση πάει όπου τραβάν σμήνη οι αποδημούντες
ούτε προς την ανατολή τον σπρώχνουμε απόγειοι στεναγμοί.
Ερήμωσαν άξαφνα οι δρόμοι που το βλέμμα των απελπισμένων
χάραξε στον αέρα
και τα περάματα των κεκμηκότων
κι ο ίσκιος τινάζεται να φύγει απ' το κορμί προς τα πάνω
ξεγλωσσίζοντας
σα φλόγα λύχνου που του σώνεται το λάδι.
Προαίσθημα κακών μελλούμενων...
Πάντα να τα αποτρέψω πάσχιζα έστω την τελευταία ώρα
αλλά, να, τώρα βλέπω δεν υπήρχανε ποτέ μελλούμενα. μόνο τε-
τελεσμένα
κι ούτε ώρα τελευταία μα μετατελευταία
όλη η ζωή μου εκπρόθεσμη
προαίσθημα πάντα όσων είχαν πια συντελεσθεί
έδρασε λάθρα ο χρόνος σαν το μόνο πεπρωμένο
πλήρωμα και συντέλεια.
Το τέλος είχε επέλθει από καιρό
το τέλος είχε επέλθει απ' την αρχή
πέρασε πάνω μου και μ' άφησε σ' αυτή τη μετατελευταία ώρα-
μαύρη ώρα δίχως έκβαση-
να σπαρταράω ψυχόφυρτος.
_____
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΚΙΡΑΚΗΣ
ΤΡΙΖΟΝΙΑ IV
Πού πάει ο ήχος του
ανέμου όταν σωπαίνει;
[2006]
*
ΘΕΣΠΕΣΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ
Στέκομαι εδώ γελοίος,
μαρμαρωμένος κι αιώνιος.
Μια μικρογραφία κι ένα
πελώριο άγαλμα του όλου
και του τίποτα. Θεσπέσιο.
[2006]
*
ΧΑΜΕΝΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΣ
Διάσχιζε πάντα διαγώνια
τον παραλιακό δρόμο πάνω
στις ίδιες συντεταγμένες,
με ακρίβεια GPS, σαν αμετακίνητη
υποτείνουσα σε ραγισμένους
καθρέφτες, όπου καλπάζουν
αφηνιασμένα άλογα δίπλα
σε επικίνδυνες ρωγμές.
Έμοιαζε με τον χαμένο,
πλην εύοσμο, Διόνυσο με
ροδαλό μάγουλο, που ολοκλήρωνε
καθημερινά τον οίστρο του
δίπλα στη λιμνοθάλασσα
με συρτά βήματα, ευθυτενές
χαμένο βλέμμα και κρυφές
εσωτερικές ελεγείες.
[2011]
_____
* [λατ.] εκκρεμές, μα επίσης και το φαινόμενο της μεταστροφής της κοινής γνώμης.
