Ίδρυμα Ποίησης / Poetry Foundation Το ποίημα είναι ένας μικρός άγγελος από δέντρο κι από στάρι.., Γιώργος Τσακιράκης Κρης / The poem is a little angel from tree and from wheat.., George Tsakirakis Κris

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΚΙΡΑΚΗΣ

Τα ποιήματα του Λαού

(μικρές ραψωδίες)

Ι

Τα καρφιά καθηλώθηκαν

απ’ το σταυρό. Τα ζυμώνουν

πλέον μέσα στο ψωμί με σιδερένιες

παλάμες. Κι είναι τα ρινίσματα

που δακρύζουν μες την ψυχή σου

σαν ισπανικές ραψωδίες κι εσύ

συνεχίζεις να ονειρεύεσαι σε πλατείες

τόσο απελπιστικά επίπεδες.

ΙΙ

Με ονόμαζαν Bread στις πολιτείες

της Ανατολής. Κι έτρεφα το Λαό μου

με τσαμπιά από ήρεμα σταφύλια

σα νιογέννητο μωρό από αγνό γάλα.

Ο Λαός μου είναι ο Αγαπητός μου.

Είναι ο ιππότης της χαμένης μορφής,

τυλιγμένος σε ασφυχτικό σελοφάν

για να εκκολαφθεί σε μια κρύα θάλασσα.

Οι πληγές του τυπώθηκαν πάνω

στα οδοστρώματα. Κοιμούνται μέσα

στα λασπόνερα και στο πετρέλαιο

διαλέγοντας πέτρινα προσκέφαλα.

Ο Λαός μου εκκρεμεί σ’ έναν τόπο

πλάνητα. Στο Ακάθιστο χέρι του

Εφτάφωτες Λυχνίες που δεν άναψαν

και δάκρυα γεμάτα ρωγμές.

Αναζητάει μιαν ανοιχτή πύλη

στον ορίζοντα των λόφων, μια

«Κυριακή λειτουργία» ζωντανή

και παρούσα. Μιαν ατραπό, για να

μη λησμονιέται ακυβέρνητος στη

μέση μιας αναπαμένης Άνοιξης.

Το δέντρο του Λαού μου βύθισε

τα φύλλα του στο χώμα και τούτος

ο τόπος είναι όλος από σύννεφο.

Με ονομάζουν ακόμα Μπρεντ,

Μιενπάο, Παν, Χλιεπ, Ελ Χουκς,

Μπζέροντ, Μπρα, Ρότι, Αράν,

Μκάτε, Λέιπα, Μανρό, Ραγκίφ…

…κι έχετε μόνο τη μεταμφίεσή μου.

Όταν περάσει η ποινή μου θα κάνω

πάλι κάτι μεγάλο. Θα ταξιδέψω

για την Ανατολή…

(μέρα προσωπικής σκέψης, Πρωτοχρονιά 2011)

*

ΗΡΩ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ

Αν ποτέ βρεθείς

στης σιωπής τα μεγάλα διαστήματα,

τότε που τα μάτια γεμίζουν με κύματα.

Περίμενε.

Μετά τον δυτικό άνεμο

θα έλθει στον επόμενο γύρο,

μια μικρή σγουρή γοργόνα

ελπίζοντας

πως έχεις βράγχια κι εσύ.

*

ΝΙΚΟΣ ΦΩΚΑΣ

Νοσοκόμα

Στραμμένος προς εμένα σαν τηλεπαρουσιαστής,

μιλούσες και σαν τέτοιος επιμένοντας

σε κάποιο σκάνδαλο απ’ τα τελευταία, σε συνδυασμό

και με την άνοδο ή την πτώση – δεν θυμάμαι -

των επιτοκίων,

όταν πάνω απ’ τον ώμο σου είδα να περνούν στο βάθος

της σκηνής -

σαν σ’ ένα ατομικό μου ορίζοντα,

παρόμοια με κροταφική παράσταση σε αρχαίο αγγείο,

και τόσο βιαστικά που μόλις να το αντιληφθώ

κάτω από διαφορετικό ουρανό, καθώς κοβόταν ο δι-

κός μας

χρόνια πιο πίσω απ’ το κεφάλι σου

απότομα, θυμίζοντας μεταπολεμικές εικαστικές τε-

χνοτροπίες κολλάζ –

είδα λοιπόν δυο πρόσωπα αρχετυπικά απ’ τα νειάτα

μου

(όχι επομένως κι απ’ τους δυο μας αναγνωρίσιμα)

μια νοσοκόμα του πολέμου κι ένα αιμόφυρτο

στρατιώτη (από τα πρόσω;) που τραβούσε από

το χέρι.

Έμοιαζε με ηρωίδα τραγωδίας καθώς τον έσερνε

σε μια δραματική φυγή

έχοντας ανοιχτό το στόμα από τη φρίκη - απ’ όπου

αν ήμασταν κοντύτερα θ’ ακούγαμε ίσως: Οίμοι,

Οίμοι!

Άραγε τον τραβούσε απ’ τη φωτιά της μάχης ή απ’

το φως

της ίδιας μου συνείδησης έτσι που βρέθηκαν

μέσα του ακάλυπτοι κι εστιασμένοι;

Ή μήπως απ’ τη βίαιη έκθεση στους τωρινούς και-

ρούς;

Θα σου ’χα πει, διακόπτοντάς σε, να γυρίσεις και να δεις

αλλά το βρήκα τόσο μάταιο.

Εξάλλου στιγμιαίο το θέαμα είχε περάσει κιόλας απ’

εμπρός μου:

Μπορεί μια εμφάνιση προορισμένη απλώς

για μένα όχι για σένα ή άλλον κανένα.

Υπόμνηση για κάτι που, βίωμα καθολικό κι ενωτικό

κάποια εποχή,

γίνηκε με τα χρόνια επώδυνο προσωπικό

σαν μια παρωχημένη οικογενειακή μου υπόθεση.

(1996)

__________

Τα ποιήματα της Ανθολογίας Τριών Ήχων απαγγέλλονται στην ενότητα "Μ' ένα Ραδιόφωνο, Μουσική ή και Ποίηση", όπου υπάρχει και video μουσικής.