Ίδρυμα Ποίησης / Poetry Foundation Το ποίημα είναι ένας μικρός άγγελος από δέντρο κι από στάρι.., Γιώργος Τσακιράκης Κρης / The poem is a little angel from tree and from wheat.., George Tsakirakis Κris

Χαμίντ Νατζαφί, Ρατσισμός, Σύνδρομο Down

Να κερνάς μια γουλιά ζεστή πίκρα

τον τάχα α λ λ ι ώ τ ι κ ο ν από σένα

δεν είναι σίγουρα ζηλευτή δουλειά.

Ο Χαμίντ Νατζαφί δεν μπορεί πλέον να γεννηθεί απ’ το φως. Σκοτώθηκε στα δεκαπέντε του χρόνια στα Κάτω Πατήσια από τρομοκρατική ενέργεια στις 28 Μάρτη του 2010. Το μικρό Αφγανόπουλο δεν ήταν θύμα ρατσισμού αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Αν το ξεχάσουμε – ενώ θυμόμαστε τον Αλέξη – θα είναι σαν να αδιαφορούμε επιλεκτικά. Γι’ αυτό ο «Ποιητής στο δρόμο», μετά τη Marfin, θα είναι στις 28 Μάρτη 2011 εκεί και όπου μπορεί να βρει περισσότερους νέους, έχοντας μαζί του ποίηση για τον Χαμίντ και σελιδοδείκτες μνήμης.

ΑΛΛΩΣΤΕ, η 21 Μάρτη, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, θα είναι πρόσφατη και είναι ταυτόχρονα Παγκόσμια Ημέρα Αντιρατσισμού. Κι αυτό, σε πολύ μεγάλο ποσοστό, το ξεχνάμε στους ποιητικούς εορτασμούς και στα ποιητικά αφιερώματα.

Επίσης η 21 Μάρτη είναι και Παγκόσμια Ημέρα Συνδρόμου Down και Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας. Οι εορταστικοί ποιητικοί συσχετισμοί δεν είναι ανέφικτοι. Πάντα μπορούν να βρεθούν ή να γραφούν σχετικά ποιήματα.

*

Το ερώτημα: Γιατί δεν καταχωρείτε ποιήματα

και ποιητές πολύ πιο συχνά;

Ανάμεσα στους άυλους (ευτυχώς) επαίνους για τη δημιουργία της ιστοσελίδας (άλλωστε δεν επιδιώκονται υλικοί) και μια σεβαστή παρατήρηση. «Μα γιατί δεν καταχωρείτε κι εσείς κάθε μέρα ή έστω κάθε τρεις ή συνεχώς νέους ποιητές και νέες ποιητικές συλλογές, όπως κάνουν τα τάδε ηλεκτρονικά περιοδικά;»

Σκέφτηκα ν’ αφήσω να δώσει την απάντηση όποιος συνηθίζει να σκέφτεται πιο βαθιά. Νομίζω όμως πως και η πιο κοινή σκέψη θα οδηγηθεί σ’ αυτό: αυτή η τόσο συχνή περιοδικότητα και εναλλαγή-παρουσίαση ποιητών και «ποιητών» κάθε μια, τρεις μέρες ή συνεχώς – και μάλιστα, ενίοτε, ταυτόχρονα περισσότερων του ενός – είναι μια επικίνδυνη παγίδα για την Ποίηση και τον ποιητικό Πολιτισμό. Σε καμιά περίπτωση, μ’ αυτή την τακτική, δεν μπορεί να εξασφαλιστεί σταθερή ποιότητα ούτε ποιημάτων ούτε ποιητών. Και είναι λυπηρό το ότι αυτή η παγίδα έχει ήδη λειτουργήσει αρνητικά (όπως όλες οι παγίδες), με αποτέλεσμα να διαβάζουμε συχνά, κυρίως σε ηλεκτρονικά και λιγότερο σε σοβαρά έντυπα περιοδικά «ποιήματα» απαράδεκτα μέχρι και προκαλούντα θυμηδία. Οποίος πλέον κομπασμός των «διαφημιζόμενων». «Εμένα τα ποιήματά μου δημοσιεύτηκαν στο τάδε περιοδικό». Μα «απλά του δώσαμε μια ευκαιρία;». Τέτοιες «ευκαιρίες» σε καμία περίπτωση δεν θα κάνουν καλύτερο έναν ποιητή. Του θρέφεις τον εγωισμό, τον «θολώνεις» πως ήδη είναι, και καλός μάλιστα, ποιητής και του κλείνεις περισσότερο τον ορίζοντα της σωστής ανέλιξης. Αν είναι να γίνει – έστω μετά από χρόνια – καλός ποιητής θα γίνει. (Το φαινόμενο έχει και κάποιο συσχετισμό με τους θλιβερούς – όχι βέβαια πάντα αλλά στη μεγάλη τους πλειοψηφία – μαθητικούς διαγωνισμούς ποίησης, μιλάω για κείνους που βραβεύουν ο,τιδήποτε άλλο εκτός από ποίηση, με θύματα εγωισμού τα ατυχή παιδιά). Αλλά ας επανέλθουμε. Και οποία τελικά άδικη πτώση και των επιλεγόντων. Και την θεωρώ άδικη γιατί πραγματικά κάποιοι απ’ τους επιλέγοντες (μιλώ για την προσωπική τους δημιουργία) είναι καλοί ποιητές.

Συμβιβασμός; Γιατί; Δεν βρίσκω τον λόγο. Επίταση της κρίσης και στην ποίηση στο όνομα…(δεν ξέρω τι να βρω να γράψω εδώ) ή δεν ξέρω με ποια ελατήρια..; (πάλι δεν ξέρω τι να γράψω). Ή, τέλος, "Μα πρέπει κάτι να βάλω. Και δεν βρίσκω πλέον εύκολα καλύτερα ποιήματα, αφού έχω αποφασίσει να καταχωρώ κάθε λίγες μέρες"; (και ιδού η επιτέλεση του σφάλματος). Απελθέτωσαν απ’ εμού ταύτα. Δεν μπορούν οι μισοί Έλληνες να είναι ποιητές (μακάρι να ήταν όλοι αλλά αληθινοί) και - ιδού ένα παράδοξο - οι πραγματικοί ποιητές να τους λιβανίζουν τρέφοντάς τους την αυταπάτη. Να τους το πείτε. Είναι όμορφο να εκφράζονται προσωπικά, έστω με στίχους. Είναι εποικοδομητικό δικαίωμά τους και λεπταίνει τον μέσα τους κόσμο. Αλλά για τον εαυτό τους. Μπορούμε να τους πούμε «προ-ποιητές» που λατρεύουν την ποίηση; Έστω. Αν και ,όχι σπάνια, κι αυτό δεν ισχύει…Αλλά ποιητές δεν είναι και –συνήθως- δεν μπορούν να γίνουν. Αυτό είναι άλλο κι άλλο η πραγματική ποίηση σαν καταξιωμένη Τέχνη κι ο αληθινός ποιητής σαν, γεμάτος αγωνία και αυτοέλεγχο, τεχνίτης του ποιητικού Λόγου.

Βρίσκομαι πολύ μακριά απ' το να επιχειρώ μαθήματα. Αυτά, όμως, τα λέει η ψύχραιμη λογική. Συμπεριλαμβάνομαι κι εγώ στην "κρίση" - ανέκδοτος ων, περίεργος ερημίτης κι ασκητής - έχοντας αποκηρύξει τα μισά ποιήματα ή «ποιήματά» μου. Η Ποίηση δεν είναι βιομηχανία ή βιοτεχνία. Και πολύ περισσότερο δεν είναι «εργοδοσία». Απ’ τη στιγμή που θα μεταπέσει σ’ αυτές τις κατηγορίες αρχίζει η πτώχευση. Όχι φυσικά της αληθινής Ποίησης. Υπάρχουν και οι ιστορικές παρακαταθήκες. Και οι βωμοί απαιτούν αληθινές θυσίες.