ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΔΡΟΜΟΙ, Ω ΕΛΠΗΝΟΡΑ

Posted by Ίδρυμα Ποίησης | Posted in | Posted on 9:39 π.μ.

0

"Ω Ελπήνορα!"


Ξεπέζεψε.
Εκείνο το βράδυ που το φεγγάρι φώτιζε παραπανίσια,
ανέβασε την ένταση της μουσικής,
σήκωσε το φλασκί με το τσίπουρο
το στράγγιξε μονορούφι
και αρόδο στη νύχτα – στα αποκαΐδια πάνω –
έριξε τρεκλίζοντας μισή στροφή.

Πήγε να φύγει –
Σκόνταψε στην πανοπλία του
που της είχε στερήσει το κλέος που της ανήκε.
Έπειτα σκούπισε το δάκρυ
παράπονο για τον άχαρο ρόλο
στο έπος του αιώνιου νόστου.

Ένας οδοιπόρος,
ένας πεζοναύτης με παραλλαγή
απ’ τη στάχτη της ταφής του ήταν,
όταν σήκωσε το χέρι στην αντηλιά του χρόνου
και βγήκε η φωτογραφία
με την οποία χώρεσε στην ιστορία.

Σημαδεμένο ερίφιο, Ελπήνορα,
κρυφό χαρτί μιας ξένης δόξας,
σε γέλασε ο Όμηρος
τον μύθο του καπετάνιου σου να δικαιώσει
και σπεύδουν οι ποιητές,
θηλάζοντας καρπούς βαλανιδιάς αιωνόβιας
κι απ’ τη γητειά του ονόματός σου, ίσως, την προελληνική,
λυσιτελείς και μη ιστορίες να υφάνουν.

Ζαχαρίας Σώκος