Ίδρυμα Ποίησης / Poetry Foundation Το ποίημα είναι ένας μικρός άγγελος από δέντρο κι από στάρι.., Γιώργος Τσακιράκης Κρης / The poem is a little angel from tree and from wheat.., George Tsakirakis Κris

Γιώργος Τσακιράκης

Ένα γράμμα για τη Νύχτα

Αγαπημένα μου παιδιά,

σήμερα η χαρά μου είναι τόσο μεγάλη, που θα ΄θελα, αν μπορούσα, να τη βάλω και μέσα στη δική σας μικρή καρδούλα, για να σας κάνω ευτυχισμένα. Φοβάμαι όμως μη δεν τα καταφέρω… Ας είναι. Ξέρω πως με ακούτε μ’ ανυπομονησία, γι’ αυτό θα σας πω τη χαρούμενη ιστορία μου.

Κείνο το βράδυ, το μπαλκονάκι μου φάνταζε πίσω απ’ τα τζάμια σαν βαθυγάλαζος όμορφος κόσμος, φυλαγμένος μέσα σε γυάλα.
Στην αρχή ήμουν τόσο λυπημένος που έπρεπε, όπως νόμιζα, να στέκομαι σαν ξένος έξω απ’ αυτόν τον πολύχρωμο κι ευωδιαστό κήπο με τις γαζίες και τους βασιλικούς στις δυο άκριες. Ύστερα ξέκρινα το χερούλι της γυαλένιας πόρτας από ΄να αντιφέγγισμα, μια γλυκιά λάμψη, που δε στάθηκε βολετό να καταλάβω από πού ερχόταν.
Έχετε ακούσει να μιλάνε για μια ησυχία που ξεκουράζει τ’ ανοιξιάτικα και τα καλοκαιρινά βραδινά; Ε λοιπόν, μια τέτοια γλυκιά ησυχία με τύλιξε, μια ακριβώς τέτοια μαλακιά σιωπή.
Τι τυχερά που είναι τ’ αστέρια μ’ αυτή τη συντροφιά, σκέφτηκα.
Έτσι ήτανε στην αρχή. Μπορεί όμως και να μου φάνηκε πως ήταν έτσι. Γιατί, καθώς τα δευτερόλεπτα περνούσαν από μπροστά μου, σαν τα στρατιωτάκια που χάνονται στο βάθος του δρόμου μετά απ’ τη ρυθμική παρέλασή τους, ένιωσα να μου χαϊδεύει τ’ αφτιά μια τόσο αρμονικιά μουσική, που μου γλύκαινε ακόμα και το σώμα και το κρατούσε ακίνητο κι εκστατικό…Κυριολεκτικά την ανακάλυψα…
Μετά από αυτό, δεν ήταν δύσκολο οι χτύποι της καρδιάς μου να τραγουδούν μαζί με τις νότες.
΄Ισως περιμένετε να σας ιστορήσω από πού επιτέλους ερχόταν η μουσική. Μπορεί να ’βγαινε από μέσα μου. Απ’ τη διάθεσή μου…Μα όχι. Είμαι σίγουρος πως έβγαινε πιο πολύ από την ίδια τη φύση και τον κόσμο της, που θα ’πρεπε κείνη την ώρα να νανουριζόταν απ’ το φλοίσβο του ποταμίσιου νερού, που ’τρεχε κι έτρεχε, σα να ’λεγε ένα μακρύ κι όμορφο παραμύθι.
Ξεχάστηκα για λίγο και σιγομουρμούρισα κι εγώ το πρελούντιο της νυχτερινής μου συναυλίας.
Τυχερά που ΄ναι τ’ αστέρια και μ’ αυτή τη συντροφιά, ξανασκέφτηκα, βλέποντας ένα απ’ αυτά να τρεμοσβήνει πιο χαρωπά, λες και χειροκροτούσε στο τέλος κάποιου μουσικού μέρους.
Λέτε να ’ταν αυτό τ’ αστέρι που έστειλε πριν τ’ αντιφέγγισμα, να φωτίσει για χάρη μου το χερούλι της γυαλένιας πόρτας; Λέτε να ’ταν καμιά μικρή πυγολαμπίδα;
Ω, τι σχολαστικός που είμαι…Όποιο και να ’ταν, φέρθηκε τόσο ευγενικά. Με τόση, θα ’λεγα, ανθρωπιά. Για να μπορέσω ν’ απολαύσω τη μελωδία των δοξαριών-έτσι θα ’θελα τώρα να πω τις φτερούγες των πουλιών-των πλήκτρων-έτσι μου φάνηκαν τότε τα φύλλα των δένδρων-τους ήχους των πνευστών της νύχτας που μου ’στελναν μεγαλόψυχα τον ανασασμό τους.
Έλεγες πως βρισκόμουν σ’ ένα δροσερό υπαίθριο θέατρο, όπου παιζόταν, κάτω απ’ το φως του φεγγαριού, μια ουράνια μουσική πανδαισία.
Θυμάμαι πως για πρώτη φορά τα μάτια μου, θολά απ’ τη συγκίνηση, πλανήθηκαν σ’ όλο το στερέωμα, χαϊδεύοντας κι ευχαριστώντας το πρόσωπο της νύχτας, που τα μαλλιά της ήταν στολισμένα πλούσια με μικρά διαμαντένια φωτάκια.
Πόσο διαφορετική την είδα σήμερα, απ’ ό τι σε μερικά άνοστα παραμύθια που μου ’λεγαν όταν ήμουν μικρός, που ίσως είπαν και σε σας. Τη χάρηκα και την αγάπησα. Βεβαιώθηκα πως είναι καλή, όμορφη, πάντα νέα, τόσο νέα όσο και η μέρα, και πως αυτοί που την περιγράφουν γριά, κακή και άσχημη δεν τη γνώρισαν σωστά και κάνουν λάθος.
Είμαι σίγουρος ότι θα μας βεβαίωνε κι η ίδια γι’ αυτό, αν μπορούσε να μιλήσει, ή θα μας το ’λεγε πιο καλά μ’ ένα τραγούδι, αν δυνόταν να τραγουδήσει. Θα τραγουδούσε πως,

μένει μόνη
όταν η καρδιά μας
την αφήσει μόνη,

πως δακρύζει που της επιτρέπουμε να στέκεται δίπλα μας, να μας κανακίζει, να μας ξεκουράζει και να μας ταξιδεύει στις χώρες των ονείρων.

Πόσο θα ’θελα, τώρα που φεύγει, να την έβλεπα να στριφογυρίζει χορεύοντας με χαρά πάνω στα δυο της γοβάκια, τυλίγοντας στους ώμους το σάλι της.
Μα δε νομίζω ότι μ’ εμποδίζει κανένας να το φανταστώ και μετά να ψιθυρίσω…

γεια χαρά…γεια χαρά.
Καλή σου μέρα φίλη μου...

____________