ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ, ΑΦΙΕΡΩΜΑ Ή ΜΟΝΟΛΟΓΙΑ
Posted by Ίδρυμα Ποίησης | Posted in ΑΦΙΕΡΩΜΑ Ή ΜΟΝΟΛΟΓΙΑ | Posted on 8:17 π.μ.
0
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, 1851-1911
εκατό χρόνια από τον θάνατό του
Ένα σχόλιο του Δ. Κακλαμάνου, απ' την εφημερίδα "Νέα Ζωή", 1908
"Τον διακρίνει φυσικότης και αφέλεια, την οποίαν εξαίρει αττικίζουσα χάρις, απλή μελαγχολία, της οποίας τα ελαφρά σύννεφα φωτίζει ο ήλιος φιλομειδούς ειρωνείας".
Να Έλθης Μόνον
Εις ένα μνήμ' αγνώριστο μικρού κοιμητηρίου
δεν θέλω να το βλέπωσιν ακτίνες του ηλίου,
μηδέ κυπάρισσος σκαιά, μηδ' απεχθής ιτέα
να το σκιάζη. Καταιγίς ας το κτυπά βιαία!
Και δεν ποθώ θυμίαμα, δεν θέλω ψαλμωδίαν,
να έλθης μόνον σε ζητώ, μίαν θαμβήν πρωΐαν,
να βρέξης μ' ένα δάκρυ σου το διψασμένον χώμα,
κι ας σβύση με το δάκρυ σου και τ' όνομά μου ακόμα...
(απ' τα "Ρόδινα Ακρογιάλια")
*
Το τραγούδι του Ανάμελου
Βρέχει ο ουρανός και βρέχουμαι,
ξενάκ' είμαι και ντρέπουμαι.
Έρχουμαι κυρά μ' δεν έρχουμαι,
έξω στη πόρτα στέκουμαι,
βρέχει ο ουρανός και βρέχουμαι.
Έλα βαριά, σιγά και ταπεινά
μην πάρουν τ' άρματα φωτιά
και κάψουνε τη γειτονιά.
Έρχουμαι, καλέ μ' δεν έρχουμαι,
έξω στη πόρτα στέκουμαι,
ξενάκ' είμαι και ντρέπουμαι.
(απ' το διήγημα "Το Σπιτάκι Στο Λιβάδι ")
