Ο Gunter Grass γεννήθηκε το 1927 στο Ντάντσιγκ και είναι διάσημος κυρίως για το πεζογραφικό του έργο…Είναι ακόμα γνωστός και για τα θεατρικά του έργα, και σαν ταλαντούχος ζωγράφος και γραφίστας. Μέχρι το 1975 κυκλοφόρησαν πέντε ποιητικές του συλλογές, που τον καθιέρωσαν σαν έναν από τους πιο αξιόλογους μεταπολεμικούς ποιητές της Γερμανίας. Από το 1965 υπήρξε ενεργό μέλος και υποψήφιος βουλευτής στο Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα.

Σκληρά…τα ποιήματα του Grass, καταγράφουν, συχνά με περίτεχνους συμβολισμούς κι αναφορές, το παλιό και το σύγχρονο αδιέξοδο της ζωής όπου η ανθρώπινη πορεία διαγράφεται σαν μια προέκταση απ’ τις αδέξιες αμήχανες κινήσεις του εμβρύου καθώς αγωνίζεται να κρατηθεί και ν’ αντέξει στη σκοτεινή μήτρα του κόσμου.

Μέσα στο αυγό

Ζούμε μέσα στ' αυγό.

Έχουμε χαράξει τη μέσα μεριά

Απ’ το τσόφλι με τα βρώμικα σχέδια

Και τα μικρά ονόματα των εχθρών μας.

Εκκολαπτόμαστε.

Όποιος και να μας εκκολάπτει

Εκκολάπτει μαζί και τα μολύβια μας.

Βγαίνοντας απ’ το αυγό μια μέρα

Θα σας σχεδιάσουμε αμέσως μια εικόνα

Του εκκολάπτη μας.

Υποθέτουμε πως μας εκκολάπτουν.

Φανταζόμαστε κάποιο καλοσυνάτο πουλερικό

Και γράφουμε εκθέσεις. Εκθέσεις

Για το χρώμα και τη ράτσα

Της κλώσσας μας.

Πότε θα σπάσουμε το τσόφλι;

Οι προφήτες μας μέσα στο αυγό

Αντί μετρίου μισθού ερίζουν

Πάνω στη διάρκεια της εκκόλαψης.

Από πλήξη και πραγματικά ανάγκη

Έχουμε εφεύρει εκκολαπτήρια.

Νοιαζόμαστε πολύ για τους απογόνους μας μέσα στ’ αυγό.

Θα χαιρόμαστε να συστήσουμε την πατέντα μας

Στην κλώσσα που μας φροντίζει.

Όμως έχουμε μια στέγη πάνω απ’ τα κεφάλια μας.

Ξεμωραμένα κοτοπουλάκια

Πολύγλωσσα έμβρυα

Φλυαρούνε όλη τη μέρα

Και σχολιάζουν ακόμα και τα όνειρά τους.

Και τι γίνεται αν δεν μας εκκολάψουν;

Αν ο ορίζοντάς είναι μονάχα

Τα ορνιθοσκαλίσματά μας και δεν αλλάξει;

Ελπίζουμε ότι μας εκκολάπτουν.

Κι αν ακόμα μιλάμε μόνο για εκκόλαψη

Παραμένει πάντα ο φόβος ότι κάποιος

Έξω απ’ το τσόφλι μας θα νιώσει πεινασμένος

Και θα μας πετάξει μες το τηγάνι με μια πρέζα αλάτι.

Και τι θα κάνουμε τότε εν αυγώ αδελφοί μου;

*

Ανοιχτή γκαρνταρόμπα

Στο κάτω μέρος είναι τα παπούτσια.

Φοβούνται μια μέλισσα

στην έξοδο,

μια δεκάρα στην επιστροφή

μια μέλισσα και μια δεκάρα που μπορεί

να την πατήσουν

μέχρι να χωρέσει το αποτύπωμά τους.

Στο πάνω μέρος είναι το σπίτι του σκούφου.

Απίστευτα πούπουλα.

Πώς λεγόταν το πουλί,

κατά πού τράβηξε το βλέμμα του

μόλις είδε ότι παραήταν παρδαλά τα φτερά του;

Οι άσπρες μπαλίτσες κοιμισμένες στις τσέπες

ονειρεύονται σκόρους.

Εδώ λείπει ένα κουμπί,

η ζώνη κουρασμένο φίδι.

Πένθιμο μετάξι

μαργαρίτες κι άλλα εύφλεκτα λουλούδια,

Φθινόπωρο που γίνεται φόρεμα.

Κάθε Κυριακή χορτασμένη από σάρκα

και το αλάτι του τσαλακωμένου λινού.

Πριν η γκαρνταρόμπα σωπάσει και γίνει ξύλο,

ένας μακρινός συγγενής του πεύκου –

Ποιος θα φοράει το παλτό

σαν πεθάνεις;

Ποιος θα κουνήσει το χέρι του μες στο μανίκι,

προλαβαίνοντας κάθε κίνηση;

Ποιος θα σηκώσει το κολάρο

θα σταματήσει μπροστά στις φωτογραφίες

και θα ’ναι κάτω απ’ την ανεμόδαρτη καμπάνα;

*

Πτυσσόμενες καρέκλες

Πόσο θλιβερές είναι αυτές οι αλλαγές.

Οι άνθρωποι ξεβιδώνουν τις ταμπέλες

με τα ονόματά τους απ’ τις πόρτες,

παίρνουν την κατσαρόλα με το λάχανο

και την ξαναζεσταίνουν σ’ έναν άλλο τόπο.

Τι σόι έπιπλα είναι αυτά

που κεντρίζουν την ιδέα της αναχώρησης;

Οι άνθρωποι μαζεύουν τις πτυσσόμενες

καρέκλες τους και μεταναστεύουν.

Πλοία φορτωμένα με νοσταλγία και

την έντονη τάση για εμετό

μεταφέρουν πατενταρισμένους καθιστικούς

μηχανισμούς και τους χωρίς πατέντα ιδιοκτήτες τους

πέρα δώθε.

Τώρα και στις δυο πλευρές του μεγάλου ωκεανού

υπάρχουν πτυσσόμενες καρέκλες.

Πόσο θλιβερές είναι αυτές οι αλλαγές.

(επιμέλεια, Βασίλης Καραβίτης)