Η (δέκατη τρίτη) ανανέωση ύλης της ιστοσελίδας ολοκληρώθηκε στις 31 Οκτώβρη. Η επόμενη ανανέωση θα γίνει στις 31 Γενάρη 2013.
Το συνολικό περιεχόμενο της ιστοσελίδας υπόκειται σε πνευματικά δικαιώματα και είναι πνευματικά κατοχυρωμένο.
Γιώργος Μπλάνας
Πώς ο ακρίτης πολεμά πάλιν μετά της Μαξιμούς, νικήσας αυτήν
Θα σε νικούσα οπωσδήποτε, στο τέλος,
θα σε κατείχα κόκκινη
από το αίμα, την ντροπή ή την τριβή.
Θα σε κατείχα.
Αλλ' ήσουν μάγισσα εσύ,
πολεμιστής και γνώριζες
πώς ξεπετιέται στην καυτή ξερολιθιά ενός μακελειού,
η ακανθώδης υγρασία του θηλυκού.
Σήκωσα τότε το σπαθί
των ώμων σου τη γύμνια να σκορπίσω
και στην αχλή της σάρκας σου
που ίδρωνε ξαναμμένη,
το βλέμμα δεν μπορούσα να κρατήσω.
Πέρα μου γλίστρησε η ψυχή:
κατ' όπου δέντρο και πηγή
και γη ανθισμένη.
Δεχόμενος κατάστηθα
τον αιχμηρό του στήθους σου παλμό,
γκρεμίστηκα κι απόμεινα στη γη,
βλέποντας πάνω μου το φως,
με στόμα ορθάνοιχτο
ν' αποζητά το άσπρο σου βυζί.
Θα σε νικούσα οπωσδήποτε, στο τέλος,
θα σε κατείχα κόκκινη,
από το αίμα, την ντροπή ή την τριβή.
Αλλ' ήσουν μάγισσα εσύ,
δεν είχα εκλογή:
Ω, Μαξιμώ, μην τρέμεις
να σ' ελεήσω ώσπερ γυνήν
και κάλλος στολισμένην !
_____
Παντελής Μπουκάλας
Ο μάντης (απόσπασμα)
[...]
Ύβρις, κι ανθρώπεψα έτσι, κι άλλο δρόμο να φτάσω ως τον
άνθρωπο μέσα μου, στις ζωές μου δε γνώρισα, πάρεξ
σφάλμα και ύβρι. Μου πήρε τότε το βλέμμα η θεά, ακου-
μπώντας μ' ανήδονη δύναμη το χέρι της στα μάτια μου
που τα είχε υγράνει το ανέφικτο. Τυφλός ξαφνικά, και
δεσμώτης του νου μου. Να υπάρχω στην κυριολεξία του
δέρματος, να με μοιραίνει των ήχων των οσμών η ύλη
βαριά ως το πένθος. Αποσπασμένος από έναν κόσμο που
με τρόπους πολλούς ιστορούσε την ομορφιά του, το κυρτό
με το κοίλο αρμόζοντας, το πορφυρό με το πράσινο, το
υψηλό γαλανό με το υγρό του αντίκρισμα, το θεριό με την
έλαφο, τον καρπό με τα δόντια που τον δικαιώνουν, το
ωμό με το πνεύμα, το τερπνό με τη λύπη, τη σποδό με
τη μορφή, την πέτρα με δρόσο, την ηδονή με το δίδυμο
άδειο, τη μέθη με τη βέβαιη θλίψη της, το πυκνό με το
ξέφωτο, τη ροή με το ακίνητο, τη σάρκα με το τέλος της:
την άλλη σάρκα.
_____
Γιώργος Τσακιράκης
Ο θάνατός μου
Ο θάνατός μου, θα είναι ένας λεπτός θάνατος,
απέραντος. Ένας θάνατος υπέροχος,
απλωμένος στις στέγες των χαμηλών σπιτιών,
με το αίμα του κρυμμένο κάτω απ' τα κεραμίδια,
μέσα στις ρόγες μεθυσμένων σταφυλιών,
ταξιδευτής του Παράλ και της Αβάνα,
βυθισμένος στο βόρειο σέλας και στις
λίμνες της στέπας. Άμεν!
*
Αν τύχει και πεθάνω
Αν τύχει και πεθάνω
καταχωρήστε τις χειρονομίες μου
σε μιαν Ανθολογία με πολλά
δωμάτια, για ν' αποφεύγω την ανία.
EMILE NELLIGAN / ΕΜΙΛ ΝΕΛΛΙΓΚΑΝ, 1879-1941, Καναδάς
Ο Εμίλ Νελλιγκάν γεννήθηκε το 1859 στο Μοντρεάλ του Καναδά. Πολύ νωρίς, από τα δεκαέξι, τον ενδιαφέρει μόνο η ποίηση και εγκατέλειψε το Γυμνάσιο. Στα δεκαοχτώ του χρόνια έγινε το πιο νέο μέλος της Φιλολογικής σχολής του Μοντρεάλ. Ο πατέρας του, που δεν συμμεριζόταν τις ποιητικές του τάσεις, τον έστειλε με τη βία στην Αγγλία να εργαστεί, από όπου επέστρεψε σε λίγες ημέρες. Με την επιστροφή του τον έστειλε σε λογιστικό γραφείο, το οποίο επίσης εγκατάλειψε σχεδόν αμέσως. Κάτω από αυτή την πίεση έπαθε νευρικό κλονισμό και κατάθλιψη και στα είκοσί του, το 1899, μπήκε στο άσυλο και έμεινε εκεί μέχρι το θάνατό του το 1941, σε ηλικία εξηνταδύο ετών. Πριν μπει, είχε δημοσιεύσει μερικά ποιήματα. Τα περισσότερα, περίπου εκατό, ξαναγράφτηκαν κατά την παραμονή του στο άσυλο, κάτω απ' την παρότρυνση γιατρών, νοσοκόμων και επισκεπτών και εκδόθηκαν το 1904 από φίλο του. Η ποίησή του είναι συμβολιστική με ρομαντικά στοιχεία και έχει επιδράσεις απ' τους Μπωντλέρ, Βερλαίν, Ρολλινά, Ροντεμπάχ, Πόε. Ο ίδιος δεν έμαθε ποτέ τη θερμή υποδοχή της ποίησής του Αλλά έγινε διάσημος μετά το θάνατό του. Ένα σημαντικό βραβείο φιλολογίας, στο όνομά του, δίνεται κάθε χρόνο σε ένα νέο ποιητή της βόρειας Αμερικής. Ο Εμίλ Νελλιγκάν έχει μελετηθεί από πολλούς επιστήμονες και έχει διδαχτεί σ' όλα τα παιδιά του Γυμνασίου του Κεμπέκ.
Ιερός υπνάκος
Καλοκαιρινό σκίτσο
Αληθινά, είναι κομψός στο καινούριο του ράσο,
αυτός ο αγαπημένος μικρός φουσκομάγουλος ηγούμενος
για τον οποίο το καλό τραπέζι ασκεί αθώες έλξεις...
Το ονειρεύεται καλυμμένος κάτω απ' τον σκιερό πλάτανο.
Σήμανε μεσημέρι. Καταμεσής τ' ουρανού καμαρώνει ο ήλιος,
και ο κύριος βικάριος, τι σκανδαλώδες πορτραίτο!
Αποκοιμήθηκε, ολοστρόγγυλος, στην πρασινάδα, αφηρημένος,
σκεπτόμενος τις μεγάλες αμαρτίες κάποιας ερωμένης.
Έρχονται απ' την κουζίνα...και, κάτω απ' την άσπρη κουρτίνα,
η Μπλανς σπρώχνει τον Μισέλ, την Λουίζ, τον εκκλησάρη,
κι όλοι τους να τα κοπανάνε ξεσπάζοντας σε γέλια.
Όμως, ο ηγούμενος, χωρίς καθόλου να μέμφεται τον εαυτό του,
τεντώνεται και μουρμουρίζει μ' ένα θεϊκό χαμόγελο
πως, παρ' όλα αυτά, ο Διόνυσος ήταν καλός χριστιανός.
*
Χειμερινή βραδιά
Αχ! πώς χιόνισε το χιόνι!
Το τζάμι μου είναι ένα περιβόλι πάχνης.
Αχ! πώς χιόνισε το χιόνι!
Τι είναι ο σπασμός του να ζεις
μπροστά στον πόνο που έχω, που έχω.
Όλες οι λιμνούλες κείτονται παγωμένες.
Η ψυχή μου είναι μαύρη! Πώς ζω; Πού πηγαίνω;
Όλες οι ελπίδες κείτονται παγωμένες.
Είμαι η καινούρια Νορβηγία
απ' όπου οι ξανθοί ουρανοί φύγανε.
Κλάψτε, πουλιά του Φλεβάρη,
στην απαίσια ανατριχίλα των πραγμάτων,
κλάψτε, πουλιά του Φλεβάρη,
κλάψτε τα δάκρυά μου, κλάψτε τα τριαντάφυλλά μου,
στα κλαριά της κουμαριάς.
Αχ! πώς χιόνισε το χιόνι!
Το τζάμι μου είναι ένα περιβόλι πάχνης.
Αχ! πώς χιόνισε το χιόνι!
Τι είναι ο σπασμός του να ζεις
μπροστά στην ανία που έχω, που έχω...
