ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΔΡΟΜΟΙ, ΙΧΝΗΛΑΤΕΣ... / ΚΑΜΜΕΝΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ / ΚΥΘΝΟΣ / ΣΙΩΠΗ / ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ
Posted by Ίδρυμα Ποίησης | Posted in ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΔΡΟΜΟΙ | Posted on 8:37 μ.μ.
0
"Ιχνηλάτες Ανέμων", Αχιλλέας Κατσαρός
Ψυχή
Της πυγμής σου τους τόνους χαμήλωσε
για να σε φτάσουν λίγο πιο εύκολα οι θνητοί
ρώμη από τη ρώμη σου
τις τσέπες τους να γεμίσουν
αθάνατη και ηρωική γκρεμίζεις τη Βαβυλώνα
μοναδικός σου σύμμαχος η αιδώς
σαν ακατάβλητη θέληση να μην πουλάς
τις πραμάτειες σου
τον κόσμο του ανάπηρου
το κέρδος σου πούλα το καθ' όλα υγιές
κάτι θα πιάσει στην αρχαία αγορά...
*
"Ένα λουλούδι μου...καταδικό μου", Βούλα Μέμου
Καμένες αυταπάτες
Ανακάτεψε τη στάχτη σαν να περίμενε ν'ακούσει
τον Θηραϊκό όρθρο για μια ακόμα βραδιά.
Βραδιά του Αυγούστου θα πεις αλλ' ήταν βραδιά ζωής.
Νοίκιασε την ιστορία για μια στιγμή.
Έλεγε, ιστορία είναι το υποκειμενικό
και γράφεται κατά περίσταση.
Πλήρωσε τη σελίδα του εξηνταεπτά με μια
ρανίδα αντίστιξης και όργωσε την ψυχολογία
έτσι όπως γράφτηκε σε ατόφιο κείμενο
και μάλιστα λυτρώθηκε και λογαριάστηκε
σε χρόνους κατοπινούς.
Ήταν παιχνίδι ανάδεψης της εικαστικής
παρέμβασης των μελλούμενων και
δογμάτισε τα χρώματα με κάθετο
και οριζόντιο φόντο το μαβί.
Ποτέ δεν ανακάτεψε τα κρίματα
να φτάσει στο βαθύ χρυσαφένιο
και δεν έμαθε την ώρα που τη λένε
μοναδική...
(διαμορφωμένο απόσπασμα απ' το πεζό ποιητικό κείμενο)
*
"Ανά πάσα στιγμή", Ευγενία Μεταξά
Κύθνος
Δύο τα αλμυρίκια,
τρία φώτα πίσω.
Κι ένα κόκκινο, φάρος για τη διέλευση.
Δεν διελαύνει ούτε ελαύνεται κάτι.
Παραμένουμε σε ξύλινες καρέκλες,
μισή οικογένεια,
σκαλίζοντας τατουάζ στα σώματα,
μορφές που λείπουν.
Ταξιδιώτες σήκωσαν τα χέρια
και από την άλλη πλευρά
εμείς περιμέναμε γελώντας δειλά.
Το ένα χέρι σηκώσαμε, το άλλο
έπαιρνε τα δάκρυα,
που 'χαν βρέξει μερικές τούφες μαλλιά.
*
"Έστω ότι...", Μαρία Εμ. Μαραγκουδάκη
Σιωπή
Οι λέξεις διαλύονται.
Τα γράμματα αιωρούνται.
Στροβιλίζονται.
Συλλαβές δίχως νόημα ανασυντίθενται.
Πολύχρωμα σωματίδια
υψηλής ενέργειας
περιστρέφονται ταχύτατα.
- Μη φεύγεις. Δεν μπορείς. Τζιβαέρι μου!
Αφήνεις την ψυχή σου στα χέρια μου, σαν πουκάμισο.
Το μαγνητικό πεδίο ισχυρό.
Ο χώρος γεμίζει ανεξέλεγκτο κόκκινο.
Σε βλέπω καθαρά μες τη σιωπή.
Στον επόμενο τόνο σε χάνω.
Περίμενε...ξέχασα...κάτι θέλω να σου πω.
Ας το...Τίποτα
(Καλλίτερα τ' ανείπωτα παρά τα ειπωμένα).
*
"Ψευδαισθήσεις", Στέφη Κόρτη-Κόντη
Παραλλαγές, ΙΙΙ (αποσπάσματα)
Το άλλο Καλοκαίρι
σε γύρεψα στις κόγχες του μυαλού μου.
σε βρήκα κάτω από τα φυλλώματα
μ' ένα παγώνι αγκαλιά
κι ένα γαλάζιο φως στα βλέφαρα.
..........................................
Ένα δελφίνι στα σπλάχνα μου,
ένα γλιστερό βατράχι στην παλάμη μου,
στα χείλη μου το κέντημα της άμμου.
..........................................
Ξεφλουδίζω το δέρμα μου.
το δεύτερο δέρμα μου ολόιδιο
με πονεί
..........................................
Ψυχή
Της πυγμής σου τους τόνους χαμήλωσε
για να σε φτάσουν λίγο πιο εύκολα οι θνητοί
ρώμη από τη ρώμη σου
τις τσέπες τους να γεμίσουν
αθάνατη και ηρωική γκρεμίζεις τη Βαβυλώνα
μοναδικός σου σύμμαχος η αιδώς
σαν ακατάβλητη θέληση να μην πουλάς
τις πραμάτειες σου
τον κόσμο του ανάπηρου
το κέρδος σου πούλα το καθ' όλα υγιές
κάτι θα πιάσει στην αρχαία αγορά...
*
"Ένα λουλούδι μου...καταδικό μου", Βούλα Μέμου
Καμένες αυταπάτες
Ανακάτεψε τη στάχτη σαν να περίμενε ν'ακούσει
τον Θηραϊκό όρθρο για μια ακόμα βραδιά.
Βραδιά του Αυγούστου θα πεις αλλ' ήταν βραδιά ζωής.
Νοίκιασε την ιστορία για μια στιγμή.
Έλεγε, ιστορία είναι το υποκειμενικό
και γράφεται κατά περίσταση.
Πλήρωσε τη σελίδα του εξηνταεπτά με μια
ρανίδα αντίστιξης και όργωσε την ψυχολογία
έτσι όπως γράφτηκε σε ατόφιο κείμενο
και μάλιστα λυτρώθηκε και λογαριάστηκε
σε χρόνους κατοπινούς.
Ήταν παιχνίδι ανάδεψης της εικαστικής
παρέμβασης των μελλούμενων και
δογμάτισε τα χρώματα με κάθετο
και οριζόντιο φόντο το μαβί.
Ποτέ δεν ανακάτεψε τα κρίματα
να φτάσει στο βαθύ χρυσαφένιο
και δεν έμαθε την ώρα που τη λένε
μοναδική...
(διαμορφωμένο απόσπασμα απ' το πεζό ποιητικό κείμενο)
*
"Ανά πάσα στιγμή", Ευγενία Μεταξά
Κύθνος
Δύο τα αλμυρίκια,
τρία φώτα πίσω.
Κι ένα κόκκινο, φάρος για τη διέλευση.
Δεν διελαύνει ούτε ελαύνεται κάτι.
Παραμένουμε σε ξύλινες καρέκλες,
μισή οικογένεια,
σκαλίζοντας τατουάζ στα σώματα,
μορφές που λείπουν.
Ταξιδιώτες σήκωσαν τα χέρια
και από την άλλη πλευρά
εμείς περιμέναμε γελώντας δειλά.
Το ένα χέρι σηκώσαμε, το άλλο
έπαιρνε τα δάκρυα,
που 'χαν βρέξει μερικές τούφες μαλλιά.
*
"Έστω ότι...", Μαρία Εμ. Μαραγκουδάκη
Σιωπή
Οι λέξεις διαλύονται.
Τα γράμματα αιωρούνται.
Στροβιλίζονται.
Συλλαβές δίχως νόημα ανασυντίθενται.
Πολύχρωμα σωματίδια
υψηλής ενέργειας
περιστρέφονται ταχύτατα.
- Μη φεύγεις. Δεν μπορείς. Τζιβαέρι μου!
Αφήνεις την ψυχή σου στα χέρια μου, σαν πουκάμισο.
Το μαγνητικό πεδίο ισχυρό.
Ο χώρος γεμίζει ανεξέλεγκτο κόκκινο.
Σε βλέπω καθαρά μες τη σιωπή.
Στον επόμενο τόνο σε χάνω.
Περίμενε...ξέχασα...κάτι θέλω να σου πω.
Ας το...Τίποτα
(Καλλίτερα τ' ανείπωτα παρά τα ειπωμένα).
*
"Ψευδαισθήσεις", Στέφη Κόρτη-Κόντη
Παραλλαγές, ΙΙΙ (αποσπάσματα)
Το άλλο Καλοκαίρι
σε γύρεψα στις κόγχες του μυαλού μου.
σε βρήκα κάτω από τα φυλλώματα
μ' ένα παγώνι αγκαλιά
κι ένα γαλάζιο φως στα βλέφαρα.
..........................................
Ένα δελφίνι στα σπλάχνα μου,
ένα γλιστερό βατράχι στην παλάμη μου,
στα χείλη μου το κέντημα της άμμου.
..........................................
Ξεφλουδίζω το δέρμα μου.
το δεύτερο δέρμα μου ολόιδιο
με πονεί
..........................................
