ΑΓΚΟΣΤΙΝΙΟ ΝΕΤΟ, ΑΓΚΟΛΑ, ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ...ΠΟΙΗΤΙΚΑ
Posted by Ίδρυμα Ποίησης | Posted in ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ...ΠΟΙΗΤΙΚΑ | Posted on 9:39 μ.μ.
0
Ο Αντόνιο Αγκοστίνιο Νέτο γεννήθηκε στο Κατέτε το 1922 και πέθανε το 1979. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του κινήματος "Κέντρο Αφρικανικών Σπουδών" που ήταν το φυτώριο για την πολιτιστική και εθνική αφύπνιση της Αγκόλα. Αναμείχθηκε νεότατος στην πολιτική και ταυτόχρονα εκδήλωσε το μεγάλο, επίσης, πάθος του, την ποίηση. Η συλλογή του "Ιερή ελπίδα" μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες. Εκλέχτηκε αρχηγός του M.P.L.A. και αναδείχτηκε αρχικαπετάνιος του αντάρτικου της πατρίδας του, με επαναστατική δράση που έφτασε και έξω απ' τα σύνορα της Αγκόλα. Έγινε, όπως και ο Λουμούμπα, παναφρικανικό σύμβολο της χειραφέτησης της Αφρικής. Ήταν ο πρώτος Πρόεδρος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Αγκόλα.
Να επινοείς
Θα επινοήσεις
στο πνεύμα, στα μούσκουλα,
στα νεύρα
να επινοήσεις μες στον άνθρωπο
μες στη μάζα
να επινοείς
και να διατηρείς
στεγνά τα μάτια.
Θα επινοήσεις
πάνω στη βεβήλωση
του δάσους
σε ασελγή ευρωστία
του κομμένου δέντρου
στο άρωμα πάνω
των πριονισμένων κορμών
να επινοείς
και να κρατάς τα μάτια στεγνά.
Θα επινοήσεις
το γέλιο
πάνω στο χλευασμό του ραβδιού
το κουράγιο στις μύτες της μπότας
του καλλιεργητή
τη δύναμη πάνω στα υπολείμματα
των ξεκοιλιασμένων θυρών
τη σταθερότητα
στο κόκκινο αίμα του αυθαίρετου
να επινοείς
και να κρατάς τα μάτια στεγνά.
Θα επινοήσεις
αστέρια πάνω στις σκαπάνες του πολέμου
την ειρήνη στα δάκρυα των παιδιών
την ειρήνη πάνω στον ίδρω
και τα δάκρυα του συμβόλαιου
την ειρήνη πάνω στο μίσος
να επινοείς την ειρήνη
και να διατηρείς τα μάτια στεγνά.
Θα επινοήσεις
τη λευτεριά πάνω στους σκλαβωμένους δρόμους
τα δεσμά του έρωτα
πάνω στους παγανιστικούς
δρόμους του έρωτα
τα τραγούδια της γιορτής
πάνω στο κούνημα των σωμάτων
στα ομοιώματα της αγχόνης
να φαντάζεσαι
να φαντάζεσαι τον έρωτα
και να κρατάς τα μάτια στεγνά.
*
Κιναξίξι
Θ' αγαπούσα να κάθομαι
σ' ένα πάγκο στο Κιναξίξι
στις έξι κάποιας ζεστής βραδιάς
και να μείνω...
Ίσως κάποιος
ερχόταν να κάτσει
στο πλευρό μου.
Θα 'βλεπα τα μαύρα πρόσωπα εκείνων
που υψώνουν το φανάρι
αργά θα 'θελα
να εκφράσω την απουσία στο μιγάδικο Κι -μπούν-
τουν των συζητήσεων
Θα 'βλεπα τα κουρασμένα βήματα
των σκλάβων που 'ναι γιοί σκλάβων
και που ζητούν εδώ τον έρωτα κι εκεί τη δόξα,
μακρύτερα κάποιο μεθύσι σε κάθε αλκοόλ
Ούτε μίσος ούτε ευτυχία
Μετά το ηλιοβασίλεμα
θ' άναβαν οι λάμπες
κι άσκοπα θα τριγύριζα
σκεπτόμενος πως πριν απ' όλα είναι απλή η ζωή μας
πολύ απλή
για τον κατάκοπο
που οφείλει να βαδίσει ακόμη.
_____
μετάφραση, Κώστας Βαλέτας
