Ο ΤΕΜΠΕΛΑΚΟΣ, ΠΑΙΔΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΤΙΧΟΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
Posted by Ίδρυμα Ποίησης | Posted in ΠΑΙΔΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΤΙΧΟΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ | Posted on 7:22 μ.μ.
0
"Ο τεμπελάκος", της Γλυκερίας Κακούρη
Σας έτυχε ποτέ να θέλετε να γίνετε...κουμπί;
Σίγουρα θα με κοιτάζατε διερευνητικά, νομίζοντας ότι παραφρόνησα ή ότι κάτι άλλο μου συνέβη. Ο Χρηστάκης όμως το ζήτησε και τα κατάφερε. Έγινε ένα μικρό κουμπί που μπορούσε να τσουλάει και να πηγαίνει παντού. Ας τον ακολουθήσουμε λοιπόν...σε μερικά τσουλήματά του, όπως μας τα περιγράφει πολύ πολύ όμορφα η φίλη μας Γλυκερία Κακούρη, μέσα στο βιβλίο της "Ο τεμπελάκος". Μα, θα πείτε, πώς Ο Χρηστάκης - κουμπί ήταν τεμπελάκος, αφού κυλούσε παντού; Ε, αυτό θα το δούμε. Πάμε λοιπόν σε μια απ' τις περιπέτειές του, καθώς ήταν ραμμένος, ραμμένο ήθελα να πω, πάνω σ΄ενα μπουφάν, όπως μας την περιγράφει η κ. Γλυκερία:
*"...Αυτή που παρέμενε πραγματική φίλη του ήταν μια λεπτή, γαλάζια κλωστή που τον κρατούσε δεμένο πάνω στο μπουφάν. Την είχε γνωρίσει στο καλάθι των ραπτικών και η μητέρα του Κωστάκη την χρησιμοποίησε για να τον ράψει....
...Ένα μεσημέρι, όμως, καθώς ο Κωστάκης φορούσε το μπουφάν του, επειδή βιαζόταν, τράβηξε απότομα τα κουμπιά. Η γαλάζια κλωστίτσα κόπηκε και ο Χρηστάκης βρέθηκε πάλι να κρέμεται στον αέρα.
-Κράτα με αγαπημένη μου κλωστούλα, κράτα με γερά. Δεν θέλω να πέσω!
-Σε κρατάω φίλε μου, μα δεν αντέχω άλλο! Η δύναμή μου εξαντλείται!...
...Ο Κωστάκης...Μόλις είχε σχολάσει και ανυπομονούσε να φτάσει σπίτι του. Κάποια στιγμή άρχισε να τρέχει
-Ε! Κωστάκη!..Μη τραντάζεσαι τόσο. Θα πέσω...
Μα πώς να τον ακούσει ο Κωστάκης; Η γαλάζια κλωστίτσα είχε χάσει εντελώς τις δυνάμεις της και ο Χρηστάκης βρέθηκε στο κενό.
- Ααααα!...Κλωστούλα! Κωστάκη! Σώστε με! Μη μ' αφήνετε μόνον εδώ!
Κανείς δεν τον πρόσεχε, κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει ότι αυτό το κουμπί ήταν κάποτε παιδάκι.
-Τζίνι! Τζίνι! φώναξε. Κάνε με όπως πριν! Δεν αντέχω!
Μα φυσικά το τζίνι δεν ήρθε. Αυτή ήταν η συμφωνία που είχαν κάνει.
Νύχτωσε και άρχισε να βρέχει. Μια καταιγίδα φοβερή με αστραπές και κεραυνούς. Και το κουμπί δεν είχε μέρος να κρυφτεί, αγκαλιά για να κουρνιάσει. Πνιγόταν σ' ενα ποτάμι από λάσπη. Άρχισε να βήχει και να κλαίει και να φωνάζει τη μαμά του, μα πού να τον βρει τώρα η μαμά του μέσα στις λάσπες; Αλήθεια πόσο καιρό είχε να τη δει; Την είχε επιθυμήσει! Και τον μπαμπά του! Και την αδελφούλα του τη Χαρούλα! Μα πώς σκέφτηκε να τους εγκαταλείψει; Πώς νόμισε πως θα ζούσε πιο καλά μακριά τους; Ήταν ένα κουτό κουμπί τελικά! Ανόητο! Από τη στενοχώρια είχε ξεχάσει και το όνομά του!...
Ποτάμια έγιναν οι δρόμοι...Χτύπησε πάνω σε μια σχάρα και έπεσε στο κενό...Ένας τυφλοπόντικας πέρασε πλάι του, σ' ένα στενό διάδρομο έξω απ' το νερό.
-Κύριε τυφλοπόντικα, με συγχωρείτε, θα ήθελα να ρωτήσω κάτι. Μήπως ξέρετε πού βρισκόμαστε;
-Μίλησε κανείς;
-Εγώ! Εγώ εδώ! Είμαι μικρός και δεν φαίνομαι. Πού είμαστε;
-Σε υπόνομο αγαπητέ μου
-Υπόνομο;!!! Και πώς βγαίνουμε από εδώ;
-Δε βγαίνουμε...
-Όχι! Όχι!...Δε θέλω πια να είμαι κουμπί !...Θέλω να γίνω άνθρωπος ξανά!... Να γίνω παιδάκι!...Είμαι ο Χρηστάκης!...Ναι, θυμήθηκα πώς με λένε! Θέλω να γίνω πάλι Χρηστάκης! Και θα πηγαίνω σχολείο κάθε μέρα! Θα γίνω ο καλύτερος μαθητής! Βοηθήστε με, σας παρακαλώ! Θέλω να πάω πάλι σχολείο!..."
Αν η κ. Γλυκερία Κακούρη, που έγραψε το βιβλίο, ήταν δίπλα σας καθώς θα διαβάζατε αυτή τη μικρή περιπέτεια, απ' τις πολλές που πέρασε ο Χρηστάκης - ανάμεσα βέβαια σε μικρές χαρές...ραμμένος όμως πάνω σ' ένα μπουφάν σαν κουμπί - νομίζω πως θα σας ρωτούσε: "Δεν πιστεύω πως δεν καταλάβατε παιδιά γιατί ο Χρηστάκης ήταν τεμπελάκος και γι' αυτό ζήτησε απ' το τζίνι να τον κάνει κουμπί;" Ε, είσαστε σίγουρα πολύ έξυπνα και θα το βρείτε αμέσως.
Όσο για το τζίνι, δεν ήρθε βέβαια, αφού αυτή ήταν η συμφωνία...αλλά μην ανησυχείτε. Ο Χρηστάκης ξύπνησε και βγήκε απ' το κακό όνειρο..και φυσικά ξαναπήγε σχολείο χαρούμενος...
