ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ / ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΠΟΙΗΣΗΣ, ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ (ΠΑΡΑ)ΔΕΙΓΜΑΤΑ

Posted by Ίδρυμα Ποίησης | Posted in | Posted on 9:07 μ.μ.

0




Από παλιά εξαγριωνόμουν με τους πολιτικούς που " έπιαναν στο στόμα τους" ποιητές και ποιητικές ρήσεις ή ποιήματα για να αντιπαρατεθούν στους πολιτικούς τους αντιπάλους, να εντυπωσιάσουν, να "προσεταιριστούν" και να "ενισχυθούν " πολιτικά μέσα και έξω απ' τη Βουλή, χωρίς καμιά άδεια και χωρίς κανένα δικαίωμα, κι ακόμα περισσότερο όταν ο "απέναντι" πολιτικός απαντούσε με παρόμοιο τρόπο, είτε με τον ίδιο ποιητή ή με άλλον. "Αιδώς Αργείοι". Αλλά μιας και αμφισβητώ πλέον για το αν είναι πολλοί από αυτούς ευγενικοί και καλλιεργημένοι "Αργείοι", αληθινά άνθρωποι του Λαού,  πολύ περισσότερο δεν περιμένω "αιδώ". Τι μένει, μιας και θα μας πουν υποκριτικά "ανήκει και σε μας η ποίησή μας"; Μια απλή απάντηση: ανήκει στο σύνολο, στον πολιτισμό, στον άνθρωπο και στην ανθρωπότητα. ΟΧΙ ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ, έστω και αν υποστήριξαν κάποτε κάποιοι απ' τους ποιητές κόμματα, απ' τα οποία συχνά έφευγαν ή εκδιώκονταν ή αποστασιοποιούνταν (τιμή τους και για τα τρία). 

Γιώργος Τσακιράκης Κρης
*

Ποιητές και πολιτικοί



Χρόνια ήταν στην λήθη  τους οι ποιητές μας, που φιλοδόξησαν να  δώσουν στα λόγια τους ποιότητα,  και την αθανασία της περασμένης από την συνείδηση της ζωής αλήθειας τους, κρυφοελπίζοντας πως και το όνομά τους κάποια θα έχαιρε κοντά τους μνημόνευση. Κι’ έτυχαν κάποιας αναγνώρισης, στον μικρό κύκλο των θαυμαστών τους και των ειδικών, που εύρισκαν κάποια ευκαιρία εδώ και κεί, σε κάποια διάλεξη, μπροστά σε κάποιο εξειδικευμένο, ανήσυχο κοινό να ταράξουν συνειδήσεις. Κατά τα άλλα όμως  λήθη, σκόνες και αράχνες σκέπασαν τα λόγια τους  και η ποιητική ματαιοδοξία τους αποδείχθηκε εφάμιλλη όλων των άλλων ανθρώπινων

ματαιοδοξιών και ίσως η μεγαλύτερη όλων.

Θα ΄ρχονταν όμως στις μέρες μας η πολιτική , αυτή που καμιά σχέση δεν είχε ποτέ με τους ποιητές, και τον ποιητικό αισθαντικό λόγο, αυτή που το μόνο που ήξερε ήταν να διαπραγματεύεται  χωρίς καν λόγια, με χειρονομίες και μίζες την ωμή πραγματικότητα  και να εκποιεί ή να αξιοποιεί την γή και να παραποιεί την αλήθεια, θα έρχονταν λοιπόν η πολιτική να συλήσει την ποιητική λήθη και να ξεθάψει τα λόγια των ποιητών για  να τα αξιοποιήσει επιτέλους σαν βενετσιάνικα  στιλέτα κάτω από την γέφυρα των πολιτικών στεναγμών της.



Οποία δικαίωση για τους ποιητές που είδαν τα λόγια τους στην πολιτική επικαιρότητα, στις προεκλογικές  διαφημίσεις των κομμάτων και στα στάζοντα χολή στόματα των πολιτικών να διεκδικούν μέσω αυτών παράσημα ποιητικής οξυδέρκειας και να χρησιμοποιούν την κατασταλαγμένη σοφία τους για να μειώσουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους.

Όπως  σ΄ ένα καβγά λοιπόν πετάμε στον άλλο ότι βρούμε μπροστά μας, έτσι και στις πολιτικές κυνομαχίες πετούν οι κυνικοί της πολιτικής όποια ποιητική ρήση ή απόφθεγμα τους έρχεται στον νου κατά των αντιπάλων τους. Και ίσως μάλιστα λόγω της εγνωσμένης όχι μόνο ημιμάθειας, μα και αμάθειάς τους, να έχουν επιστρατευμένους φιλολόγους που να ασχολούνται συστηματικά με την προσπάθεια να συνταιριάσουν την πολιτική καιροσκοπία και μικροσκοπισμό με την ποιητική μακροθυμία και  μακροβλεψία και την πέραν της εφήμερης πολιτικής, διαχρονική αίσθηση της ποιητικής αλήθειας . Στον υπέρ πάντων αγώνα της πολιτικής λοιπόν, το δημοκρατικό κλέψιμο των εντυπώσεων δεν σέβεται τίποτα, ούτε τα ιερά κειμήλια του πανανθρώπινου ποιητικού λόγου, που χρησιμοποιούνται κι αυτά σαν  πολιτική λάσπη ποιότητος, που ρίχνεται όπως όπως στον ανεμιστήρα, επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα να προσδώσει στους πολιτικούς προπαγανδιστές τον φωτοστέφανο του ποιητικού μελετητή και του κατασταλαγμένου γνώστη της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.  

Από πού ως πού όμως η αθωότητα της ποιητικής ρήσης να μετατρέπεται σε πολιτικό επιχείρημα για να υπονοεί τα αδιανόητα; Από πότε  αυτοί που έθαψαν την ποίηση στην παιδεία, στην τηλεόραση, στην καθημερινότητα της ζωής και της κοινωνίας, δικαιούνται να την χρησιμοποιούν σαν πολιτικό όπλο, παριστάνοντας τους ιερομόναχούς της, που ξαφνικά και απροειδοποίητα αποκαλύπτονται στο κοινό  που οι ίδιοι αυτοί  καταδίκασαν  να ζεί στην  βαρβαρότητα μιας  χωρίς ποίηση ζωής;

Από πότε οι δολοφόνοι εξοικειώθηκαν  με τις ποιητικές ερινύες και τύψεις και εμφανίζονται ως ποιητικοί τιμητές της κοινωνίας που οι ίδιοι εκπόρνευσαν; Ας αφήσουν λοιπόν τους  ποιητές σ’ αυτούς που ζούσαν πάντα, πέρα από το εφήμερον της ζωής, στο διαχρονικό και αθάνατο πνεύμα της και ας μην προσπαθούν  να καλύψουν με λόγια που δεν σκουριάζουν τις σκουριασμένες, οξειδωμένες από την γέννα τους, επιδιώξεις τους.

Οι πολιτικοί τενεκετζήδες δεν έχουν καμιά σχέση με τους ποιητές και την ποίηση.  Αρκετά έκλεψαν και εκπόρνευσαν την χώρα. Τους ποιητές δεν δικαιούνται να τους παίρνουν στο στόμα τους, για να μην μπορούμε να τους πάρουμε ποτέ ξανά εμείς, από την στιγμή που θα νιώθουμε τα λόγια τους κι αυτά εκπορνευμένα.


Σπύρος Παπαγιάννης

*

Για το "Ελληνικό Ίδρυμα Ποίησης",  σαν Καταστατική Αστική Εταιρεία μη Κερδοσκοπικού Χαρακτήρα

[απ' τα μέσα μου (παρα)δείγματα μιας -προσωπικής - πεπρωμένης μεταμόρφωσης]

Θέλω να το πω με απλότητα. Εδώ δεν χρειάζεται να γράψεις ποίηση, εκτός αν - στο βάθος - διαφαίνεται.
Στις 29 Μάρτη 2010 κατάθεσα στις Δικαστικές αρχές το Καταστατικό Ίδρυσης του "Ελληνικού Ιδρύματος Ποίησης". Και είχα πλήρη την διάθεση εμπράγματης υλοποίησής του. Όλα προσδιορίζονταν - και θα ήταν - τίμια και νόμιμα: αναζήτηση και εγγραφή μελών και υποστηρικών, συνδρομές, βιβλία, αποδείξεις, γραφεία, υλικοτεχνική υποδομή, αίθουσες εκδηλώσεων, διοργανώσεις, τύπος, ανακοινώσεις, διοικητικά συμβούλια, εκλογές, συνεργάτες, γενικές συνελεύσεις, διαχείριση, πρωτόκολλα, μητρώα, έλεγχοι "ταμειακώς εντάξει" μελών, φορολογικά, αλληλογραφίες, κ.λπ., κ.λπ. Πόση αληθινά "τάξη"!. Ναι, αλλά με διύλιση και κατασπατάληση ή μάλλον ανυπαρξία και αλλοτρίωση της μέσας μου "ποιητικής τάξης". Ευτυχώς το αντιλήφθηκα τάχιστα και έμεινα, από τότε, αυτό που πνευματικά είμαι και που νομίζω χρειάζεται σε μένα, ίσως και στους άλλους. Μια απέριττη δηλαδή ποιητική οντότητα. Κάθε τι απ' τα παραπάνω, μόλις "εμφανιζόταν" στη σκέψη και στη διάθεσή μου παραμεριζόταν άμεσα. Διοικητικό, οικονομικό, δημόσιων σχέσεων, υλικό ή τυπικό. Μου ήταν αδύνατο -στην πράξη- να ασχοληθώ με οτιδήποτε από αυτά. Ιδίως μου ήταν αδύνατο να ασχοληθώ με ¨άγρα" μελών (προς τι άλλωστε) και με οικονομικά θέματα και να εισπράξω χρήματα από οποιονδήποτε. Ακόμα και τις συνδρομές των μελών του Διοικητικού Συμβούλιου τις κατέβαλα απ΄ το πενιχρό μου βαλάντιο. Ένιωθα μια προκαταβολική "ενοχή" αν θα έκανα το αντίθετο, αγγίζοντας το υστέρημα ή και το περίσσευμα άλλων. Έτσι, βρίσκομαι ανάμεσά σας όπως με ξέρετε μέχρι σήμερα. Με τα προτερήματα και τα ελαττώματά μου. Τουλάχιστο όμως είναι όλα "αμιγώς ποιητικά". 

Βέβαια, ένα υγιές "Ελληνικό Ίδρυμα Ποίησης" το χρειάζεται η Ελλάδα. Αφού λοιπόν στα χαρτιά είχα την πρωτοβουλία να το δημιουργήσω, δεν θα το αφήσω να πάει χαμένο. Θα συνεχίσω να εργάζομαι για την άυλη υπόστασή του, την πνευματική και καθαρά ποιητική παρουσία του, χωρίς όλα τα παραπάνω στα οποία η (αναλλοίωτη άλλωστε) "μεταμόρφωσή" μου αντιστέκεται. Εν καιρώ, θα διαβιβάσω το Καταστατικό σε φορέα ή Οργανισμό που πιστεύω ότι έχει και την υλικοτεχνική υποδομή, την οργάνωση και τη διοικητικότητα, ίσως και την πιο τυπική αρμοδιότητα να το "λειτουργήσει" και υλικά αλλά ουσιαστικά σε όφελος της Ελλάδας και της Ανθρωπότητας, προτείνοντας να αναλάβει τη "στέγασή" του. Και προεπιλέγω το Πανεπιστήμιο Κρήτης. Ελπίζω σε αποδοχή. Αν όχι, η πρόταση θα γίνει κι αλλού, αποκλειόμενων των ιδωτικών φορέων.

Η ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ-ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ "ΙΔΡΥΜΑ ΠΟΙΗΣΗΣ",  www.idrymapoiisis-gr.eu ή http://idrymapoiisis.blogspot.com ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΦΟΡΕΑ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΣΟ ΖΩ. ΑΛΛΩΣΤΕ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ, ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ, Ο ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ - ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ - ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΤΟΝ ΔΙΑΒΑΙΝΕΤΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ.


Γιώργος Τσακιράκης Κρης