ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ, ΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ ΤΩΝ ΜΠΑΡΜΠΑΡΕΣΩΝ, ΤΟ ΚΛΗΜΑ, ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Posted by Ίδρυμα Ποίησης | Posted in | Posted on 10:24 μ.μ.

0

Το δέντρο

 Χριστέ μου, να εποινές με σ' έναν ομάλιν δέντρον,
να δίνες με πολλά καρπόν και χαμελά κλωνάρια,
να ποίνες και στην ρίζαν μου ένα κρύον νερόπον,
κι όνταν κινούν τα κόρασια να πάνε στα παρχάρεα,
να 'ρχουντ'  να πίν' ας το νερόν μ', να τρων' ας τον καρπόν μου,
να κείνταν ν' αποκοιμηθούν στου κλωνάρι μ' τον ίσκιον.

*
Οι σκλάβοι των Μπαρμπαρέσων

 Ήλιε, που βγαίνεις το ταχύ, σ' ούλον τον κόσμο δούδεις,
σ' ούλον τον κόσμ' ανάτειλε, σ' ούλη την εκουμένη,
στω Μπαρμπαρέσω τις αυλές, ήλιε, μην ανατείλεις,
κι αν ανατείλεις, ήλιε μου, να γρογοβασιλέψεις,
γιατ' έχουν σκλάβους όμορφους, πολλά παραπονιάρους,
και θα 'γραθού οι γι-αχτίδες σου 'που τω σκλαβώ τα δάκρυα.



*

Το κλήμα

 Γω κουνάω το κλήμα
και το κλήμα τη γη
κι η γης τη Μοίρα μου.
Κάτου στους Έλληνες
στους Μέλληνες,
στις μαρμαρένιες βρύσες,
που 'ν' οι Μοίρες και μοιραίνουν
και τα ριζικά και κραίνουν,
που είναι' και μένα η Μοίρα μου,
λούζεται χτενίζεται
και κατσικοπλένεται.
Να 'ρθει βράδυ να με δει,
να τον ιδώ
να μου ειπεί
και να του ειπώ.